Στην τέχνη δεν χωράει βία, εκμετάλλευση και κακοποίηση
14 /2/ 2021
Πέρης Μιχαηλίδης: «Από τις σχολές ξεκινά η αρρώστια» «Τα όνειρα των παιδιών συντηρούνται κάτω από πρωτόγονες συνθήκες. Τη στιγμή που η πραγματικότητα δίπλα τους είναι εξαιρετικά ζοφερή, με διάφορους θεατράνθρωπους να αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων, κι ενώ παρακολουθούμε την αποκαθήλωση του image που έντεχνα οι ίδιοι είχαν καλλιεργήσει», αναφέρει ο Πέρης Μιχαηλίδης και δεν διστάζει να αποκαλύψει πως «στις σχολές ξεκινάει η αρρώστια. Εκεί θα πρέπει να αναζητηθεί και να καταγγελθεί ο ρόλος του δασκάλου ‘αφέντη’ που καλλιεργεί τον ανταγωνισμό, τη δειλία, τον παραγοντισμό, την προσήλωση στην παθητικότητα, στο όνομα της ψυχαναγκαστικής ιδεολογίας, ότι το θέατρο θέλει γερό στομάχι. Ή ότι ο δάσκαλος, ως αντιπρόσωπος του θεού επί της γης, έχει το απόλυτο δικαίωμα να ισοπεδώνει τραυματίζοντας τις ψυχές των παιδιών με λεκτικές ή άλλες κακοποιήσεις που καλύπτουν συμπλέγματα του ίδιου στο όνομα του θεάτρου. Είναι λυπηρό να γεμίζουν οι προθάλαμοι των ψυχαναλυτών από ηθοποιούς, επειδή κάποιοι μπήκαν στο επάγγελμα με απωθημένα εξουσίας», υπογραμμίζει.
Σχολιάζοντας τις πρόσφατες «καταγγελίες των γενναίων συναδέλφων ηθοποιών και των μαθητών που πολύ σωστά δεν κάθισαν ‘φρόνιμα’”, εξηγεί πως είναι αυτές που «έχουν τραβήξει για πάντα μια διαχωριστική γραμμή κι έστειλαν ένα μήνυμα ότι το θέατρο δεν είναι στρατός ούτε χώρος για κάτι συμπλεγματικό που μπορεί να προβάλει κάθε είδους απωθημένα. Τις εποχές με τα ιπτάμενα τασάκια, τις χειροδικίες, τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και άλλες ευφάνταστες αηδίες, ‘για να βγει ο ρόλος’, μπορούν να τις φαντασιώνονται οι διάφοροι θεματοφύλακες μιας παρωχημένης εποχής. Αλλά αυτές δεν αφορούν καθόλου την εκπαίδευση και το επάγγελμα του ηθοποιού. Είναι νοοτροπίες βαθιά συμπλεγματικών ανθρώπων με φασίζουσα νοοτροπία. Το θέατρο είναι καταφύγιο ταλαντούχων, ευαίσθητων ψυχών, πολλές φορές με ρημαγμένες ζωές και συναισθήματα που χρειάζονται αγάπη και εμπιστοσύνη για να μπορέσουν να υπάρξουν».
Ο Πέρης Μιχαηλίδης επιμένει πως πλέον «κανένας δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια του. Το θέατρο είναι χαρά, έμπνευση, μαγεία, δημιουργία. Και θα επιζήσει χωρίς όλους αυτούς που προβάλλουν σε εκείνο τον διαστροφικό, ναρκισσιστικό και εντέλει εξουσιαστικό εαυτό τους».
Με πλοηγό την πείρα του, παρατηρεί πως τα παιδιά αυτό το διάστημα είναι εξαιρετικά μπλοκαρισμένα, καθώς καλούνται να λειτουργήσουν σε συνθήκες πανδημίας, περιοριστικών μέτρων και επιβολής lockdown, μέσα από οθόνες υπολογιστών και zoom, που υποκαθιστούν μαθήματα μιας τέχνης όπου η επαφή είναι η κινητήρια και καθοριστική δύναμη. «Αυτή τη στιγμή, η διδασκαλία δίνει μια μάχη με κυρίαρχο σκοπό την εμψύχωση των μαθητών που βρίσκονται αντιμέτωποι με τη βαθιά αντιθεατρική συνθήκη, να είναι αναγκασμένοι να παρακολουθούν μαθήματα μέσα από την οθόνη, ενώ το αντικείμενο της σπουδής τους είναι η πράξη και η επαφή. Το αποτέλεσμα μέχρι τώρα είναι μια υπεράνθρωπη προσπάθεια των δασκάλων, στη σχολή που διδάσκω τουλάχιστον, και η θαυμαστή υπομονή και αφοσίωση των παιδιών να κάνουν μάθημα μέσα από κουζίνες, υπνοδωμάτια, χωλ, επιστρατεύοντας τη φαντασία τους στη μεταμφίεση με διάφορα αντικείμενα, ρούχα και φωτισμούς. Αισθάνομαι μια βαθιά συγκίνηση και είμαι απολύτως μαζί τους σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία. Τι σκληρή επιθετικά κριτική να κάνεις σε ένα παιδί όταν κολλάει η εικόνα ή τους πετάει έξω το Ίντερνετ; Μόνο κατανόηση μπορείς να έχεις και βαθιά ενσυναίσθηση».
Φωτογραφία: Γιώργος Σιδερής
Εφημερίδα ''Μακεδονία'' Θεσσαλονίκη στην Κυριακή Τσολάκη
Για τους ‘’σαλταδόρους της λίμπιντο’’ του ελληνικού θεάτρου
21/2/2021
Η δημόσια εξομολόγηση - καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου έριξε το τείχος της σιωπής, άλλαξε τη μοιρολατρική ροή της ιστορίας για τις κακοποιήσεις γυναικών από ανθρώπους που εκμεταλλεύονταν τη θέση εξουσίας που κατείχαν. Ο τόπος καθημερινά πλημμυρίζει με καταγγελίες -για συμπλέγματα και διαστροφές- για μερικούς ανθρώπους του θεάτρου που ήταν θιασώτες της νοσηρής άποψης ότι ό έχων εξουσία έχει τη δυνατότητα να παρενοχλεί σεξουαλικά και να κακοποιεί αδιακρίτως και παντοιοτρόπως. Τις τελευταίες δεκαετίες το θέατρο γέμισε με «σαλταδόρους της λίμπιντο» και θρασείς κάλπικες απομιμήσεις διαφόρων γκουρού του θεάτρου που με το πρόσχημα την «ανάληψη ενός ρόλου» και την «εις βάθος ερμηνεία», έστειλαν με τη συμπεριφορά τους πολλούς ηθοποιούς στον προθάλαμο του ψυχαναλυτή, στις κρίσεις πανικού και στην απελπισμένη πεποίθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, γιατί όλα αυτά είναι θεσμός στο θέατρο και θα πρέπει να αποκτήσεις «γερό στομάχι» για να τα αντέξεις. Η απάντηση είναι ότι το θέατρο είναι χώρος μαγείας, βαθιάς αλήθειας και συγκίνησης και όχι ένα μισοφωτισμένο σοκάκι για να κυκλοφορούν διάφοροι συμπλεγματικοί με απωθημένα. Θεωρώ ότι τώρα είναι η στιγμή να καθαρίσει ο χώρος, τώρα πρέπει να βρουν τη δύναμη και το θάρρος όλοι όσοι κατέφυγαν στη σιωπή, το σωματείο ελλήνων ηθοποιών έχει ενεργοποιηθεί δραστικά προς αυτή την κατεύθυνση. Επαναλαμβάνω σταθερά, κανένας πλέον δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια του, ούτε να συναινέσει στη συγκάλυψη των καταγγελιών, το οφείλουμε στα νέα παιδιά, δικαιούνται ένα θέατρο που να τα συντηρεί οικονομικά, με άμετρη αφοσίωση στην τέχνη του θεάτρου, χωρίς εξευτελιστικούς συμβιβασμούς και κακοποιήσεις.
IN.GR στην Νατάσα Μαστοράκου
Επτά άνθρωποι του θεάτρου μιλούν στο in.gr για τις αποκαλύψεις που έχουν συγκλονίσει το χώρο
30/1/2021
Αυτές τις μέρες μετά από τις καταγγελίες έχει τραβηχτεί μια διαχωριστική γραμμή στο χώρο του θεάτρου και ζητείται μια μεγάλη συγγνώμη προς αυτούς που έχουν υποστεί οποιαδήποτε κακοποίηση. Η διαδεδομένη ιδεοληψία που κατέστρεψε γενεές ηθοποιών και τους έστειλε στη σιωπή – ότι το θέατρο θέλει «γερό στομάχι» πρέπει να εκλείψει. Τα νέα παιδιά δικαιούνται ένα θέατρο που να μπορεί να τα συντηρεί οικονομικά και κυρίως ψυχικά με χώρους δουλειάς χωρίς αλαζονείες, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους και κάθε λογής απωθημένα. Το άβατο του θεάτρου ας γίνει ένας ιδανικός χώρος αφοσίωσης στην τέχνη με άμετρη ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη.
