Ο Πέρης Μιχαηλίδης απολύπτει θεατρικές «Σκηνές από ένα γάμο»
Ο Πέρης Μιχαηλίδης και η Ιωάννα Μακρή αναλαμβάνουν να μας συστήσουν τους δύο ήρωες του έργου «Σκηνές από ένα γάμο» και ο Νίκος Διαμαντής διευθύνει τέλεια αυτή την μικρή ορχήστρα ανθρώπων, συναισθημάτων και αποφάσεων ζωής.
Από "ΤΟ ΒΗΜΑ"
O Γιόχαν και η Μαριάν συναντιούνται στη σκηνή του θεάτρου Σημείο και αποφασίζουν να μας διηγηθούν τη ζωή τους. Μια σχέση πολυτάραχη, ένας μεγάλος έρωτας, ένας αποτυχημένος γάμος και πάνω από όλα μια αγάπη χωρίς όρια. Μόνο που για να φτάσουν να την παραδεχθούν ο ένας στον άλλο αλλά και στον ίδιο τους τον εαυτό η διαδρομή ήταν περιπετειώδης.
Ο Πέρης Μιχαηλίδης και η Ιωάννα Μακρή αναλαμβάνουν να μας συστήσουν τους δύο ήρωες του έργου «Σκηνές από ένα γάμο» και ο Νίκος Διαμαντής διευθύνει τέλεια αυτή την μικρή ορχήστρα ανθρώπων, συναισθημάτων και αποφάσεων ζωής.
Δύο υπάρξεις επίμονες, δυσπροσάρμοστες αλλά ταυτόχρονα εμμονικές, αδυνατούν να αλλάξουν τον εαυτό τους, απελπίζονται όταν διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να καταστούν αυτό που φαντάζονται, και αργούν να αντιληφθούν ότι ο δεσμός που τους κρατά συνδεδεμένους είναι η αγάπη.
Οι «Σκηνές από ένα γάμο» είναι όπως μας εξηγεί ο Πέρης Μιχαηλίδης «μια ταινία που γυρίστηκε το 1973 και στοιχειώνει κατά καιρούς τη ζωή μας. Είναι η ανατομία ενός γάμου, ενός έρωτα, ενός διαζυγίου, μιας επανασύνδεσης, όλα με βάση την αγάπη».
Ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν έγραψε το σενάριο και σκηνοθέτησε την ταινία που έμελλε να γίνει το έργο της ζωής του. Ο ίδιος ήταν τόσο αφοσιωμένος στον Γιόχαν και την Μαριάννα (Έρλαντ Γιόζεφσον και Λιβ Ούλμαν) που στο τέλος της ζωής τους επανήλθε στην ιστορία τους.
«Ο Μπέργκμαν είχε πει ότι δεν θα ξανασχοληθεί με το υλικό αυτό αλλά ήταν τελικά και η τελευταία δουλειά του, σηματοδοτώντας τη βάση με την οποία κινήθηκε σε όλη την καριέρα του. Την ανατομία ενός γάμος» αναφέρει ο κ. Μιχαηλίδης και συνεχίζει: «Όλη αυτή η δουλειά είναι αυτοβιογραφική και το σενάριο κινείται ανάμεσα στον ποιητικό ρεαλισμό με αναφορές στην φιλοσοφία του Σατρ».
Μια χρονογραμμή
Η παράσταση εκτυλίσσεται φαινομενικά ως μια «χρονογραμμή» που παρακολουθεί τη βιογραφία της σχέσης ανάμεσα στον Γιόχαν και τη Μαριάν από την πλασματική ασφάλεια του γάμου, στην απιστία, τον χωρισμό, την αυτονόμηση και την επανασύνδεση. Ποιο είναι όμως το μήνυμα που θέλει να περάσει ο σκηνοθέτης μέσα από την ιστορία του ζευγαριού;
«Μέσα από την διαδρομή των δύο, βλέπουμε ότι αποδομείται ο έρωτας, ο γάμος σαν πρόταση ζωής. Παρόλο που ο σκηνοθέτης έκανε πέντε γάμους ακολουθώντας το δόγμα ότι το να παντρεύεσαι είναι μια αισιόδοξη πρόταση» τονίζει ο κ. Μιχαηλίδης. «Όλοι οι γάμοι του όμως οδηγήθηκαν σε καταστροφικά διαζύγια».
Ο κ. Μιχαηλίδης αναφερόμενος στον Γιόχαν, τον ήρωα που ενσαρκώνει αναφέρει: «Πρόκειται για ένα τυπικό ήρωα του Μπέργκμαν. Ένα ήρωα που καταπιέζεται και εγκλωβίζεαι μέσα στο γάμο. Κάνει την προσωπική του επανάσταση γνωρίζοντας μια νεαρή κοπέλα, οδηγείται στο διαζύγιο αλλά μετά από δύο χρόνια επιστρέφει και γνωρίζει την απόρριψη από την πρώην σύζυγό του. Οι δύο τους συναντιούνται πάλι μετά από 15 χρόνια με γνώμονα την αγάπη».
Όλο αυτό είναι ένα αυτοβιογραφικό ταξίδι το οποίο ο σκηνοθέτης Νίκος Διαμαντής σεβάστηκε απόλυτα. «Η σκηνοθετική προσέγγιση είναι προσηλωμένοι στο πνεύμα του Μπέργκμαν. Αυτό που αναδεικνύεται είναι η αναγκαιότητα και η ακατανίκητη ανάγκη για αγάπη» σχολιάσει ο κ. Μιχαηλίδης.
Ο ίδιος συνεχίζει: «Ο γάμος είναι ο τάφος του έρωτας. Είναι ένα μορφασμός και μετά ακολουθεί ένα χασμουρητό. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν χωρίζουν ποτέ, ακόμα και αν απομακρυνθούν γιατί τους ενώνει ένα υπόγειο ρεύμα, συνδέονται βαθιά με έναν ιδιαίτερο τρόπο».
Είδαμε τις «Σκηνές από ένα γάμο», του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν στο θέατρο «Σημείο»
Γράφει η Ζωή Τόλη για το enetpress.gr
Στο θέατρο «Σημείο», παρακολουθήσαμε συγκλονιστικές σκηνές εύγλωττης αφήγησης, στην παράσταση «Σκηνές από ένα γάμο», του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Τη σκηνοθεσία υπογράφει με σπιρτάδα και φανατασία, ο Νίκος Διαμαντής και τη δόκιμη μετάφραση ο Χρήστος Χρυσόπουλος.
Πρόκειται για τη θεατρική μεταφορά του κινηματογραφικού έργου, με τον ομώνυμο τίτλο, του σπουδαίου Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Πρωταγωνιστούν η Ιωάννα Μακρή και ο Πέρης Μιχαηλίδης. Μαζί τους η Κατερίνα Παρισσινού και ο Λευτέρης Παπακώστας.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια επιμελήθηκε η Άση Δημητρουλοπούλου. Στα υποδηλωτικά φώτα η Άννα Σμπώκου και στις κατασκευές ο Θανάσης Θαλασσινός.
«Σκηνές από ένα γάμο», ένα γνήσιο κοινωνικό έργο, μία «αληθινή» ιστορία. Ο Νίκος Διαμαντής πετυχαίνει να χτίσει ρεαλιστικά την περιπέτεια δύο ανθρώπων, με κοινό παρονομαστή την αγάπη. Η σχέση ενός ζευγαριού, σε μια εποχή του τότε και του τώρα. Αποκτά ενδιαφέρον, σχεδόν μισό αιώνα μετά την πρώτη κινηματογραφική του παρουσία, αφού ο θεσμός του γάμου διανύει τη χειρότερη φάση του. Περνά ίσως, μια μη αναστρέψιμη κρίση.
Την ατμόσφαιρα της στυλιζαρισμένης μονοτονίας του συζυγικου βίου, με όλες τις αποχρώσεις, η σκηνοθετική οπτική τις αποδίδει αντικειμενικά, χωρίς υπεκφυγές ή διαστρεβλώσεις. Ο ομφάλιος λώρος της αγάπης, δεν κόβεται, απλώς η τελευταία ανοίγει και κλείνει κύκλους κατά τη διάρκεια της εξελικτικής μεταμόρφωσής της.
Ερμηνείες:
Η Ιωάννα Μακρή, ως Μαριάν, μέσα στο ερμηνευτικό της κέντρο, ζωγραφίζει το ρόλο της, με πιστότητα. Συνεπής σε όλες τις εκφάνσεις της ψυχοσύνθεσής της, κινητοποιεί τη δρώσα πράξη με ορμή και σκηνικό ορθολογισμό. Άμεση, αυθόρμητη, συγκροτημένη, οδεύει στην αυτεπίγνωση , μέσα από πόνο και απορρίψεις. Η αδήριτη ανάγκη να αγαπηθεί είναι μονόδρομος και πέρα από τα όποια ασφαλή όρια ενός γάμου. Αυτό είναι το απότοκο μιας αντιφατικής πορείας που ξεκινά με σύγχυση και απελπισία, αλλά καταλήγει σε ενσύνειδο αυτοπροσδιορισμό. Με βατήρα αυτή την «προίκα», το συναίσθημα της αγάπης, με διαφορετικούς πλέον όρους, επαναπροσδιορίζεται. Βαθειά πολύτροπη ερμηνεία που αγγίζει το θεατή και πνευματικά και συναισθηματικά, από τη υποκριτικά χυμώδη, Ιωάννα Μακρή.
Ο Γιόχαν του Πέρη Μιχαηλίδη, ασταθής, ειρωνικός, ευάλωτος και δηκτικός, υπηρετεί με αφοσίωση τη θεατρική συνθήκη μέσα από ένα χαοτικό ψυχισμό, που δημιούργησε η σύγκρουση με το «μέσα» του. Ανεκπλήρωτα όνειρα, δυσκολία στην προσαρμογή της ρουτίνας, ανεπάρκεια βελτίωσης του εαυτού, τον πνίγουν. Η «λύση» βρίσκεται στον έρωτα μιας νεότερης γυναίκας. Ένα σωσίβιο με ημερομηνία λήξης. Υποδύεται εκείνο τον άνδρα που ενώ τρέφει συναισθήματα για τη σύντροφο, δεν επικοινωνεί πια, καθώς η σχέση τους έχει χρεοκοπήσει.
Ένας δρόμος, δύσβατος και για τους δύο, καθώς η φθορά οξειδώνει κάθε μακροχρόνια σχέση που δεν μπορεί να ανανεωθεί ή δεν ξέρει πώς. Η αναπόδραστη απώλεια μέρους ή ολόκληρου του εαυτού, γίνεται τροχοπέδη, με οδυνηρές συνέπειες. Ψέματα, «παράνομες» σχέσεις, βία, περιπαικτικότητα, θυμοί, κυνισμός, παράνοια, διαζύγιο.
Τελικά το όφελος που προκύπτει από όλο αυτό το αδιέξοδο είναι ουσιαστικό, καθώς τα πρόσωπα εξελίσσονται, αλλά η βάση του δεσμού ανάμεσά τους, μένει ακλόνητη. Γίνεται πιο πλατιά, πιο φρέσκια, πιο στιβαρή. Μια αγάπη με δομή, καλά στερεωμένη, σύνολο τρυφερότητας, ερωτισμού, νοιαξίματος, αισθησιακής γοητείας και φροντίδας, αναμορφώνεται άρδην. Παραμένει ωστόσο τόσο απερίγραπτη / ακαταπόνητη και ανταγωνιστική, όσο και ανθρώπινη.
Το κοινό παρατηρεί την αυθόρμητη, ειλικρινή, γήινη έκφραση, ανάμεσα σε πρώην συζύγους που πλέον δεν πνίγονται από την ουτοπική ασφάλεια του γάμου, ενός θεσμού στερεοτυπικού και κατά πολύ αμφισβητήσιμου. Ως ελεύθερες υπάρξεις, πιστεύουν στο ένστικτο, εκτιμούν τα συναισθήματά τους και επιλέγουν τη ζωή τους, ορίζοντας τον εαυτό τους, χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις.
Αξιοπρεπείς οι Κατερίνα Παρισσινού και Λευτέρης Παπακώστας, στους ρόλους της νεαρής Μαριάν και του νεαρού Γιόχαν.
Αξιολόγηση:
«Σκηνές από ένα γάμο», μια παράσταση τολμηρή, που δεν κρύβει την αλήθεια της, με πάθος, ένταση, και δραματικό ρυθμό. Σκηνοθετημένη με σεβασμό και έμπνευση από το Νίκο Διαμαντή, παράγει καλλιεπείς εικόνες και εντυπώσεις, με εύκαμπτη γραφή οξείας εσωτερικής φόρτισης Οι δυνατές / ευέλικτες σκηνικές υποκρίσεις, – Ιωάννα Μακρή και Πέρης Μιχαηλίδης-, αναδεικνύουν την ποιότητα του κειμένου, το έξυπνο χιούμορ και την αδιαφιλονίκητη αισθητική του εγχειρήματος.
Πέρης Μιχαηλίδης: «Θεωρώ τον Μπέργκμαν κορυφαίο δημιουργό τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο»
Συνέντευξη: Μαριλένα Θεοδωράκου για το theatermag.gr
Ο εαυτός και η αγάπη στοιχειώνουν το έργο του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν με τίτλο «Σκηνές από ένα γάμο» που ανεβαίνει για δεύτερη σεζόν στο Θέατρο Σημείο. Πρόκειται για μια παράσταση η οποία εκτυλίσσεται φαινομενικά ως μια «χρονογραμμή» που παρακολουθεί τη βιογραφία της σχέσης ανάμεσα στον Γιόχαν και τη Μαριάν από την πλασματική ασφάλεια του γάμου, στην απιστία, τον χωρισμό, την αυτονόμηση και την επανασύνδεση. Το ρόλο του Γιόχαν ερμηνεύει ο Πέρης Μιχαηλίδης ο οποίος μιλάει στο theatermag.gr για το έργο του Σουηδού σκηνοθέτη, τη συνεργασία του με το Νίκο Διαμαντή και την επιτυχία της παράστασης.
Η παράσταση συνεχίζεται για δεύτερη σεζόν. Σε τι οφείλεται η επιτυχία της και ποια είναι η γνώμη σας για τις παραστάσεις που επαναλαμβάνονται;
Ένα σενάριο του Μπέργκμαν είναι πάντα μια πρόσκληση σε ανθρώπους που παρακολουθούν σινεμά που προσεγγίζει τις διαπροσωπικές σχέσεις και ειδικά από έναν τόσο σημαντικό δημιουργό. Η παράσταση επιτυγχάνει γιατί έχει μια λιτή σκηνοθεσία και δυο ηθοποιούς με εξαιρετική χημεία απ’ ότι διαπιστώνει το σύνολο των θεατών. Θεωρώ ότι ορισμένες παραστάσεις που αγκαλιάζονται από το κοινό είναι σωστό να επαναλαμβάνονται, άλλωστε είναι πλέον τόσο λίγες γι’ αυτό και αξίζει.
Ποιες ήταν οι σκέψεις όταν διαβάσατε το έργο «Σκηνές από ένα γάμο» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν;
Είμαι θαυμαστής του Μπέργκμαν κι έχω δει την ταινία το 1975 στη Θυμέλη, έναν κινηματογράφο τέχνης στη Θεσσαλονίκη. Από τότε την ξαναβλέπω σε διάφορα αφιερώματα που γίνονται γι’ αυτόν το σκηνοθέτη. Το σενάριο είναι μια πραγματεία πάνω στο γάμο. Το θέμα αυτό επανέρχεται σε πολλά έργα του Μπέργκμαν, σε διάφορες παραλλαγές, όπως στην «Επαφή», «Ερωτικά Μαθήματα» κ.ά. Ο Μπέργκμαν, πίστευε στο δόγμα: «ο Θεός έπλασε πρώτα τη γυναίκα και μετά της χάρισε έναν άνδρα». Σ’ αυτό το σενάριο παρουσιάζει δύο ήρωες να λειτουργούν καταστροφικά, να περιπλανιούνται σε άλλες αδιέξοδες σχέσεις με στόχο να «σπάσουν» την καθημερινή ρουτίνα κι οδηγούνται στο χάος. Οι διάλογοι θυμίζουν έργα του Στρίντμπεργκ που ο σκηνοθέτης θαύμαζε απεριόριστα.
Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το ρόλο σας;
Πρόκειται για έναν τυπικό ήρωα του Μπέργκμαν με το όνομα Γιόχαν, επίσης συνηθισμένο στις ταινίες του. Ο Γιόχαν μετά από μια ευτυχισμένη συνύπαρξη στο γάμο του με την Μαριάν καταπιέζεται και κάνει την προσωπική του επανάσταση γνωρίζοντας μια νεαρή κοπέλα, οδηγείται στο διαζύγιο αλλά μετά από δύο χρόνια επιστρέφει και γνωρίζει την απόρριψη από την πρώην σύζυγό του. Είναι μια συνηθισμένη ιστορία που ο Μπέργκμαν προσεγγίζει με ψυχαναλυτική ματιά.
Ποια ήταν η έρευνα που κάνετε για το ρόλο σας;
Έχω παρακολουθήσει σχεδόν το σύνολο των ταινιών του Μπέργκμαν: «Σιωπή», «Καλοκαίρι με τη Μόνικα», «Επαφή», «Ερωτικά μαθήματα», «Μαριονέτες», «Έβδομη σφραγίδα», «Μέσα από τον σπασμένο καθρέφτη» κ.λ.π. κοντά σε αυτές και τις «Σκηνές από ένα γάμο», άλλωστε ο Έρλαντ Γιόζεφσον που έπαιξε το Γιόχαν στην ταινία είναι αγαπημένος μου ηθοποιός και στη «Νοσταλγία» του Ταρκόφσκι κάνει ένα συγκλονιστικό ρόλο. Το υλικό Μπέργκμαν μού είναι εξαιρετικά οικείο.
Ποια είναι η άποψη σας για τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν;
Θεωρώ τον Μπέργκμαν κορυφαίο δημιουργό τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. Οι ήρωες των ταινιών του, βαθιά επηρεασμένοι από τον υπαρξισμό του Κίρκεγκωρ, ακροβατούν ανάμεσα στην αγωνία του ανθρώπου προς την αποτρόπαιη πράξη (αμαρτία) και στη θρησκευτική πίστη και τη συγχώρεση. Ο Μπέργκμαν, γιος Λουθηριανού πάστορα, αγάπησε τις γυναίκες -έχοντας κάνει πέντε γάμους-μεταφέρει στο σινεμά έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία ανάμεσα στον ποιητικό ρεαλισμό των σκηνοθετών Κάρλ Ντράγιερ, Μαρσέλ Καρνέ και τον υπαρξισμό του Ζαν – Πωλ Σάρτρ.
Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον σκηνοθέτη Νίκο Διαμαντή και τους υπόλοιπους ηθοποιούς της παράστασης;
Η συνεργασία με το σκηνοθέτη Νίκο Διαμαντή ήταν με μια λέξη άψογη και με οδήγησε να ερμηνεύσω όσο το δυνατόν πιο διεισδυτικά το δύσκολο αυτό ρόλο. Η Ιωάννα Μακρή ερμηνεύει συγκλονιστικά τη Μαριάν. Είναι δυο άνθρωποι που πάνω από τριάντα χρόνια με το θέατρο Σημείο αγωνίζονται και προσφέρουν στο κοινό έργα του κλασσικού και του σύγχρονου ρεπερτορίου πάντα με μια ιδιαίτερη και ολοκληρωμένη προσέγγιση. Θέλω να σταθώ στα δυο νέα παιδιά την Κατερίνα Παρισσινού και το Λευτέρη Παπακώστα για την αφοσίωσή τους στην παράσταση καθώς και στις ερμηνείες τους που είναι εξαιρετικές.
Μπορείτε να μας περιγράψετε μια δυνατή σκηνή της παράστασης;
Μία σκηνή που με συγκλονίζει είναι αυτή του αποχωρισμού του Γιόχαν από την Μαριάν που είναι σπαραχτική.
Πέρης Μιχαηλίδης: «Η αγάπη χωρίς αντίκρισμα είναι καλύτερα να μη λέγεται»
Συνέντευξη στον Γιώργο Σ. Κουλουβάρης για την naftemporiki.gr
Η παράσταση εκτυλίσσεται φαινομενικά ως μια «χρονογραμμή» που παρακολουθεί τη βιογραφία της σχέσης ανάμεσα στον Γιόχαν και τη Μαριάν από την πλασματική ασφάλεια του γάμου, στην απιστία, τον χωρισμό, την αυτονόμηση και την επανασύνδεση... Μια διαδρομή που -ενώ εξωτερικά μοιάζει γραμμική και συνεχής- διασπάται εσωτερικά από τις εντάσεις του ψυχισμού, τις οπισθοδρομήσεις της μνήμης, από την αποκάλυψη της αλήθειας ανάμεσα στα ψέματα... Εντούτοις, οι «Σκηνές από ένα γάμο» παρότι μοιάζουν με μια ελεγεία για το ανέφικτο της συμπόρευσης του ζευγαριού, καταλήγουν -με τόνο σιωπηλά ραψωδικό- να υπερασπίζονται την αντοχή της αγάπης.
Ο Γιόχαν και η Μαριάν αγαπιούνται. Η αγάπη τους διαρκεί ενώ μεταμορφώνεται. Και -τελικά- διαγράφει κύκλους που διαρκώς χάνουν και ξανασυναντούν την τρυφερότητα, τη γοητεία, τη σεξουαλικότητα, τη φροντίδα.
Τον Γιόχαν ερμηνεύει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Πέρης Μιχαηλίδης. Μιλήσαμε μαζί του.
Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου;
«Είναι μια ιστορία μέσα από την ατελείωτη συλλογή του Μπέργκμαν σχετικά με τις διαπροσωπικές σχέσεις, όπου στο συγκεκριμένο έργο παρουσιάζεται σε έξι εικόνες η ιστορία ενός ζευγαριού από τον ευτυχισμένο γάμο στη διάλυσή του και την ένωσή του πάλι, με βάση την αγάπη».
Ποια θέματα προσεγγίζει στον πυρήνα του;
«Στο συγκεκριμένο έργο γίνεται μία ανατομία σε έναν απόλυτα ιδανικό γάμο -η τέχνη του να κρύβεις τα πράγματα κάτω από το χαλί, όπου οδηγείται σε αδιέξοδο με αφορμή την παρεμβολή ενός τρίτου προσώπου (εγκατάλειψη της συζύγου) και τελικά την επανασύνδεσή του μετά από χρόνια, συνειδητοποιώντας την αναγκαιότητα της αγάπης.
Το θέμα αυτό επανέρχεται εμμονικά σε πολλά έργα του Μπέργκμαν, σε διάφορες παραλλαγές, όπως στα έργα του “Επαφή”, “Ερωτικά Μαθήματα” κ.ά. Ο Μπέργκμαν, έχοντας απόλυτη προσήλωση στο δόγμα: “ο Θεός έπλασε πρώτα τη γυναίκα και μετά της χάρισε έναν άντρα”, παρουσιάζει δύο ήρωες να λειτουργούν καταστροφικά, να περιπλανιούνται σε άλλες αδιέξοδες σχέσεις για να “σπάσουν” την καθημερινή ρουτίνα και να οδηγούνται στο χάος. Αρχικά, η μεταξύ τους συζυγική επικοινωνία κι οι αστεϊσμοί έχουν έντονη θεατρικότητα –όπως και τα περισσότερα έργα του Μπέργκμαν- αλά Μαριβώ, και μετά τον χωρισμό οι διάλογοι συναντούν και θυμίζουν τα έργα του Στρίντμπεργκ.
Ο Μπέργκμαν, έχοντας κάνει αρκετούς γάμους μέσα από τον καλλιτεχνικό χώρο -όπως κι ο Στρίντμπεργκ, αντλεί υλικό από τις σχέσεις αυτές, και ειδικά στις “Σκηνές από έναν γάμο” υπάρχουν έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία».
Μια περιγραφή του ήρωα που ερμηνεύετε;
«Το όνομα του ήρωα είναι Γιόχαν, όπως και σε άλλα σενάρια του Μπέργκμαν. Το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένος ο ήρωας εμπνέεται από το αδιέξοδο ενός γάμου και παράλληλα από το οικονομικό αδιέξοδο, το οποίο τον βυθίζει σε μια υπαρξιακή αγωνία. Η εγκατάλειψη της κόλασης που λέγεται συζυγική ζωή τον βρίσκει σε μία εξίσου οδυνηρή κόλαση μιας άλλης σχέσης, μη μπορώντας να αντέξει ούτε τη μία ούτε την άλλη. Το προσωπικό και συναισθηματικό αδιέξοδο είναι εμφανές. Η γραμμή που διαπερνάει τον ήρωα μετά από τον χωρισμό του έχει ευθεία αναφορά στους υπαρξιστές Καμύ και Σαρτρ, όπου η απελπισία και η αγωνία κυριαρχούν. Κι εδώ παρεμβάλλεται η άποψη του Μπέργκμαν, ότι η απελπισία και το αδιέξοδο αντικαθίστανται από την κυριαρχία της αγάπης».
Πείτε μας μια ατάκα, έναν διάλογο από το έργο, περιγράψτε μας μια σκηνή –ό,τι σας έρθει πρώτο στον νου.
«“Γιόχαν: Με τον δικό μου παράξενο, ατελή και εγωιστικό τρόπο νομίζω ότι σ’ αγαπώ και μερικές φορές πιστεύω ότι μ’ αγαπάς κι εσύ, με τον δικό σου θυελλώδη τρόπο. Νομίζω ότι αγαπιόμαστε και οι δυο, ο καθένας με τις αδυναμίες του”».
Ένα σχόλιό σας για τη σκηνοθετική προσέγγιση του Νίκου Διαμαντή;
«Η σκηνοθετική γραμμή τοποθετείται απέναντι στο αίνιγμα της αγάπης. Στη σχέση ενός ζευγαριού που προσπαθεί να υπάρξει ανάμεσα στα συναισθήματα, τους προβληματισμούς και τις επιθυμίες του. “Η αγάπη μπορεί να χαθεί, αυτό όμως που παραμένει αναντίρρητο κι ακατανίκητο είναι η ανάγκη μας για αγάπη”. Τα λόγια αυτά του σκηνοθέτη συνοψίζουν την άποψή του και διαπερνούν όλη την παράσταση, αυτήν και ακολουθώ».
Κάποια σκέψη σας για τον γάμο;
«Ο γάμος είναι ενδεχομένως μια ψευδαίσθηση αισιοδοξίας, αλλά σίγουρα ένα μεσοδιάστημα πριν την απόλυτη μοναξιά».
Και κάποια για την αγάπη;
«Η αγάπη χωρίς αντίκρισμα είναι καλύτερα να μη λέγεται».
Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Μία ταινία ή μια βόλτα με την μηχανή».
Κάτι που τη χαλά;
«Οι υπερφίαλες απόψεις».
Μια αγωνία σας;
«Είναι πολλές, οπότε…».
Ταυτότητα Παράστασης
Σκηνοθεσία: Νίκος Διαμαντής, μετάφραση: Χρήστος Χρυσόπουλος, σκηνικά - κοστούμια: Άση Δημητρουλοπούλου, φωτισμοί: Άννα Σμπώκου, κατασκευές: Θανάσης Θαλασσινός, φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης, επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης.
Ερμηνεύουν: Ιωάννα Μακρή, Πέρης Μιχαηλίδης, Κατερίνα Παρισσινού, Λευτέρης Παπακώστας.
Σκηνές από ένα γάμο του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν
Ο Πάνος Αντωνόπουλος γράφει και μας προτείνει:
Από το xirafi.gr
«Ένα κουρασμένο ζευγάρι που ζει συμβατικά. Ήρωες που γνωρίζουν πως ο γάμος τους -όπως τον είχαν οριοθετήσει, μέχρι τη στιγμή της έκθεσής τους στο κοινό, στις «Σκηνές από ένα γάμο» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν στο Θέατρο Σημείο σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή και μετάφραση Χρήστου Χρυσόπουλου- έχει τελειώσει.
Μια παράσταση που διακρίνεται από κυκλική πλοκή, σαν τη ζωή των δυο ηρώων, του Γιόχαν (Πέρης Μιχαηλίδης) και της Μαριάν (Ιωάννα Μακρή) αλλά και των ανθρώπων εν γένει που συχνά έρχονται αντιμέτωποι και με τις δυο πλευρές του νομίσματος μιας πάσχουσας σχέσης, μιας νοσηρής συνθήκης.
Ο Γιόχαν μεταδίδει αρχικά στο κοινό με επιτυχία την παθητική στάση του έναντι της ασθμαίνουσας συμβίωσης με τη Μαριάν, ενώ εκείνη φαίνεται να παλεύει μέχρι τελευταία στιγμή να σώσει ό,τι μπορεί να διασωθεί από αυτό που ένιωθαν μέχρι πρότινος με τον αγαπημένο σύζυγό της. Ισορροπίες που διαταράσσονται στην πορεία των χρόνων και κατά την εξέλιξη της σχέσης των δυο, με εναλλαγή των ρόλων θύτη – θύματος, προδομένου – προδότη, δυνατού-ευάλωτου, μα πάντα στην ίδια βάση, αυτή της αγάπης. Φυγές, επιστροφές διεκδίκησης, ζήλεια, θυμός, πάθος, συντροφικότητα συνθέτουν την εικόνα ενός γάμου που με συνεκτικό ιστό την αγάπη αλλά και τον έρωτα -η Μαριάν δεν παύει να δηλώνει ερωτευμένη με τον Γιόχαν- προσπαθεί να επιβιώσει. Η έξοχη ερμηνεία της Ιωάννας Μακρή αναδεικνύεται από τη σημασία στη λεπτομέρεια της κινησιολογίας της, του βλέμματός της, από τον τρόπο που αντιδρά στη μοιραία και μη αναπόφευκτη αλλαγή της σχέσης του ζευγαριού.
Το νεαρό ζευγάρι που παρεμβαίνει (Κατερίνα Παρισσινού, Λευτέρης Παπακώστας), ενδυναμώνει τους κύκλους αυτής της σχέσης. Το παιχνίδι με το χρόνο συναρπάζει ιδίως όταν στις ιδιωτικές του στιγμές το ζευγάρι αποσύρεται από τη σκηνή και το ευφυές σκηνοθετικό εύρημα «αρθρώνει» τον υπόλοιπο διάλογο μέσα από τις φωνές αυτών των δυο νέων. Ο ενθουσιώδης έρωτας -που έρχεται και παρέρχεται- συνδέεται με την ουσιώδη αγάπη. Αξιοσημείωτη είναι η γλυκύτητα με την οποία έχει προσεγγίσει τον ρόλο η Ιωάννα Μακρή που ακόμα και στην έκρηξη των συναισθημάτων της ο θεατής νιώθει πως εκείνη δεν αφήνεται εντελώς στο θυμό, μιας και το «χέρι της αγάπης» την κρατά.
Ο Περής Μιχαηλίδης επικοινωνεί πολύ φυσικά και επιτυγχάνει ερμηνευτικά να μεταδώσει την εικόνα του κουρασμένου συζύγου ο οποίος όμως, ενώ αποζητά την περιπέτεια, τελικά δεν δύναται να εγκαταλείψει τη Μαριάν ολοκληρωτικά, όχι από συνήθεια αλλά γιατί πράγματι η αγάπη και στο δικό του κόσμο παίζει πρωτεύοντα ρόλο. Η άψογη και βαθιά ανθρώπινη ερμηνεία του, αγγίζει την ψυχή του θεατή. Το κείμενο του Μπέργκμαν έχει μεταφερθεί άριστα στη σκηνή χωρίς φανφάρες, χωρίς πλουμιστά σκηνικά, χωρίς υπερβολικές ερμηνείες και υποκριτικούς λεονταρισμούς. Ο θεατής βλέποντας τις ιδιωτικές σκηνές του γάμου του Γιόχαν και της Μαριάν, μετέχει σε αυτή τη σύμβαση, βιώνει την αλλαγή των χαρακτήρων, «ταξιδεύει» στη σχέση αυτή ζώντας κάθε λεπτό του δραματικού χρόνου (20 χρόνια περίπου) και τη συσχετίζει με τη δική του ζωή, με τα δικά του πάθη, με τις δικές του ανασφάλειες.
«Οι σκηνές από ένα γάμο» είναι μια επιτυχής συνύπαρξη των ηθοποιών, οι οποίοι κεντούν με πυκνότητα την ιστορία της μακρόχρονης σχέσης του ζευγαριού και συμπαρασύρουν το κοινό, το οποίο γίνεται κοινωνός των ανησυχιών, των φόβων τους μα και της θλίψης που νιώθουν εκατέρωθεν από τις διάφορες και διαφορετικές επιλογές τους.
Η Άννα Σμπώκου φωτίζει αριστοτεχνικά τις σκηνές αυτού του γάμου και δίνει μια δυναμική στα επιβαλλόμενα λιτά και συμβολικά σκηνικά της Άσης Δημητρουλοπούλου. Μια παράσταση που διατηρεί το στοιχείο της «ταινίας δωματίου» του κινηματογραφικού αριστουργήματος του Μπέργκμαν και επικεντρώνει τον θεατή στην ουσία της κοινής ζωής των δυο ηρώων. Το παραπάνω αποδίδεται άρτια από την επιλογή να παραμείνουν στον σκηνικό χώρο (στο μεγάλο τραπέζι και γύρω από αυτό), στοιχεία – σύμβολα, που παραπέμπουν στην τεχνοτροπία των πρώτων ταινιών του Μπέργκμαν, από κάθε σκηνή ανεξάρτητα από την αλλαγή του δραματικού τόπου ή χρόνου. Ένα χαρακτηριστικό, ιδιαίτερα ενδιαφέρον, μιας και στη νόηση του θεατή όλα τα κομβικά στοιχεία του κειμένου παραμένουν στη σκηνή σαν κομμάτια μιας σχέσης που οδεύει προς μια άλλη μορφή, αντικείμενα – αναμνήσεις, σημεία αναφοράς μιας εξαιρετικής παράστασης.»
Ανταπόκριση θεατρικής παράστασης: Σκηνές από ένα γάμο
Γράφει ο Κώστας Κούλης για το noizy.gr
Ο Γιόχαν και η Μαριάν… Πολύ καλλιεργημένοι, πολύ διαβασμένοι, πολύ έξυπνοι και οι δυο τους. Ζευγάρι στη ζωή και εντελώς ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο. Έχουν δυο κόρες, έχουν οικονομική ευχέρεια και άνεση, έχουν πεθερικά που θα ήταν καλό να ζούσαν χιλιάδες χιλιομέτρων μακριά τους, έχουν τη δυνατότητα να κάνουν όνειρα και… Και ο Γιόχαν κάνει μία έτσι και τα διαλύει όλα. Είναι τσιμπημένος με μία πολύ νεότερη γυναίκα και θέλει να πάει να ζήσει μαζί της. Η Μαριάν προσπαθεί να σώσει το γάμο της. Δεν τα καταφέρνει. Ο Γιόχαν θα φύγει, θα φύγει για καιρό… Αλλά θα επιστρέψει. Και μαζί μ’ αυτόν θα επιστρέψουν οι εμμονές. Και των δυο. Το «Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε» ακούγεται πέρα για πέρα αφελές, είναι όμως πέρα για πέρα αληθινό. Ο Ingmar Bergman έγραψε και σκηνοθέτησε την – αρχικά – τηλεταινία το 1972, έβγαλε στον αέρα έξι επεισόδια την επόμενη χρονιά και στη συνέχεια το μάζεψε όλο αυτό και το έκανε θεατρικό.
Ίσως είναι και ίδιον των Σουηδών τούτος ο τρόπος ζωής. Παντρεύονται και χωρίζουν με χαρακτηριστική ευκολία, ούτε οι Αμερικάνοι δεν είναι έτσι (Καλά… είναι!), αλλά στο τέλος-τέλος αυτό που μένει είναι η ανθρώπινη έπαρση που κάνει πάντα κακό σε μία σχέση. Είναι φυσικό άλλωστε. Η έπαρση είναι απλά μια έκφανση της ανθρώπινης βλακείας. Ίσως η πιο πειστική…
Ο Πέρης Μιχαηλίδης είναι καταιγιστικός στο ρόλο του Γίοχαν. Δεν είναι μόνο η εκφορά του λόγου, δεν είναι μόνο ο τρόπος που κινείται στη σκηνή. Είναι και οι γκριμάτσες του, είναι οι μορφασμοί του όταν δεν έχει ατάκα. Εστίασα πολλές φορές στο πρόσωπό του, αφού οι εκφράσεις του ήταν στην ουσία ατάκες. Με πολλή μεγάλη άνεση κούμπωσε στο ρόλο του και μας έγινε το ίδιο βράδυ αγαπητός και μισητός εξαιτίας της εν γένει συμπεριφοράς του και της στάσης του απέναντι στην αιώνια – όπως εξελίχθηκε – αγαπημένη του. Έχει μία εκπληκτική τεχνική αυτός ο άνθρωπος και προσπαθώ να τον ακολουθώ όπου παίζει. Πραγματικά εξαιρετικός!
Η Ιωάννα Μακρή υποδύεται τη Μαριάν και στα πρώτα δευτερόλεπτα την αντιλαμβανόμαστε μαζεμένη και στρυμωγμένη. Έχει χτίσει το ρόλο της από τα αποδυτήρια. Δεν είναι η κυρία του κυρίου αν και φιλοδοξεί. Είναι απίστευτα γλυκιά, έχει θαυμάσια εκφορά και δείχνει ότι περνάει καλά πάνω στη σκηνή. Μου άρεσε πολύ η σκηνή στο γραφείο του Γιόχαν, όπου το ζευγάρι επιδίδεται σε ερωτοτροπίες τη μία στιγμή, για να τσακωθεί άγρια την επόμενη. Ο ένας αδειάζει το ποτήρι του στο πρόσωπο του άλλου. Μήπως το παράκαναν; Γιατί, έτσι δεν είναι οι σχέσεις οι έντονες; Εδώ άλλοι πετάνε και σπάνε πράγματα, στο κονιάκ θα κολλήσουμε;
Θα πρέπει – εννοείται – να αναφέρουμε τους Κατερίνα Παρισσινού και Λευτέρη Παπακώστα, οι οποίοι υποδύονται τους δύο πρωταγωνιστές στα νεανικά τους χρόνια. Γλυκύτατοι και οι δυο τους, πειστικότατοι και ανεπηρέαστοι από τα λίγα λεπτά που πέρασαν πάνω στη σκηνή. Απέδωσαν με αμεσότητα και απόλυτο σεβασμό απέναντι στους εαυτούς τους και του δύο μεγάλους πρωταγωνιστές.
Η κάθαρση έρχεται με έναν πικάντικο τρόπο. Είναι ειρωνική, θυμίζει κατάτι θέατρο του παραλόγου, προκαλεί ελαφρύ μειδίαμα, είναι όμως βγαλμένη από τη ζωή. Ξέρετε τι… Όταν με έναν άνθρωπο κολλάμε όσο δεν παίρνει, τότε όλες οι ακρότητες μας φαίνονται ό,τι πιο σύνηθες. Διαφωνείτε; Θέλετε να μου πείτε ότι σας έχει τύχει και δεν έχετε συμπεριφερθεί έτσι; Πειράζει που δεν το πιστεύω;
Θα σας ιντριγκάρει αυτή η παράσταση. Έχει όλα τα στοιχεία άλλωστε. Πάρτε και το/τη σύντροφό σας μαζί. Έχετε να κουβεντιάσετε μετά. Πολλά…
Τo ΘΕΑΘΗΝΑΙ βρέθηκε στο Θέατρο Σημείο και στην παράσταση «ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΈΝΑΝ ΓΑΜΟ» του Ingmar Bergman σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή
Γράφει η Νίκη Ράπτη για το "ΘΕΑΘΗΝΑΙ"
Το αριστούργημα του Ingmar Bergman «Σκηνές από έναν γάμο» είχαμε την ευτυχία να παρακολουθήσουμε στο Θέατρο Σημείο, σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή και ερμηνείες Πέρη Μιχαηλίδη, Ιωάννας Μακρή, Κατερίνας Παρισσινού και Λευτέρη Παπακώστα.
Στον γοητευτικό πάντα κόσμο του Bergman, συναντούμε δυο χαρακτήρες που τους λατρεύει κανείς από την πρώτη στιγμή. Για την αυθεντικότητα και το πάθος τους. Για τις προσωπικές τους επαναστάσεις αλλά και τον τρόπο με τον οποίο επιστρέφουν στα «οικεία» τους, καθώς αντιλαμβάνονται την ανάγκη τους να συνυπάρξουν αγαπητικά, αρνούμενοι την μοναξιά και την απόγνωση. Βιώνουν τη στοργή, την απιστία, το διαζύγιο, την επανάληψη και μια προγραμματισμένη ζωή με ρωγμές, εντάσεις αλλά και σιωπή. Ωριμάζουν μέσα από τη ρήξη και την αυτοκαταστροφή, τη στιγμή που τα εύθραυστα στοιχεία θα συναντήσουν τα συμπαγή, όταν θα θέσουν τα σοβαρά ερωτήματα στον εαυτό τους για την αγάπη και αισθανθούν την ανάγκη να συνειδητοποιήσουν τον πραγματικό ορισμό της.
Ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς του παγκόσμιου κινηματογράφου και θεάτρου, με ψυχαναλυτική ματιά, λυρισμό και αμεσότητα μας δίνει την ευκαιρία να γίνουμε μάρτυρες της ιστορίας ενός ζευγαριού που έχει να διαχειριστεί το θέμα της απόρριψης και της επανασύνδεσης, του χωρισμού και των «αποχωρισμών». Το ποιητικό και ρεαλιστικό ταυτοχρόνως «χρώμα» του χρόνου, γίνεται εχθρός αλλά και φίλος της σχέσης τους. Η έλξη, ο έρωτας και οι δυνατές αναμνήσεις που τους συνδέουν, η σκληρότητα αλλά και η τρυφερότητα τους, συνοδεύουν σημαντικές στιγμές και αποφάσεις τους. Μέσα στην πορεία των χρόνων ηρεμούν, συμφιλιώνονται, προδίδουν, αλλάζουν και εξελίσσονται, κρατώντας ωστόσο τον μεταξύ τους δεσμό. Και μέσα από τον ψυχισμό τους αποκαλύπτονται θέματα όπως οι ενοχές και ο θάνατος, η φθορά και η ντροπή, η κατανόηση και η αποδοχή μιας ανθρώπινης φύσης με ελλείμματα, ταλέντα, προοπτικές και συγκρούσεις.
O Γιόχαν και η Μαριάν εγκαταλείπουν, πεισμώνουν, αμφιβάλλουν, φοβούνται. Μέσα από την ασφυξία αλλά και την αγάπη, την βία αλλά και την ελπίδα, την αφοπλιστική ειλικρίνεια αλλά και τα μυστικά, ενώνονται και χωρίζουν, επανατοποθετούν και διαλύουν, ανακαλύπτοντας τον εαυτό τους. «Παλεύουν» μεταξύ τους αλλά και ο καθένας ξεχωριστά. Αφήνονται στα συναισθήματα τους, προσπαθώντας να αποφύγουν τον συμβιβασμό, να νικήσουν την ρουτίνα, τις προσωπικές ανασφάλειες και τα κοινωνικά και προσωπικά «πρέπει» τους. Καλούνται να αντιμετωπίσουν την οργή, τον καταπιεσμένο θυμό, την αξιοπρέπεια και τον εγωισμό τους, τα πρόσωπα που μπορεί να είναι απόντα αλλά στην πραγματικότητα καθοριστικά, όπως για παράδειγμα τους γονείς και τους νέους συντρόφους. Οι μοναχικές διαδρομές τους και η κοινή τους εμπειρία ζωής θα τους οδηγήσει σε έναν αγώνα «επιβίωσης». Όλα κινούνται και περιστρέφονται γύρω από δυο ανθρώπους γιατί αυτοί στην πραγματικότητα ορίζουν τα πάντα και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο θα επιλέξουν να αντιλαμβάνονται τον κόσμο γύρω αλλά και μέσα τους.
Οι «Σκηνές από έναν γάμο» προβλήθηκαν αρχικά ως μίνι σειρά για τη σουηδική τηλεόραση το 1973 και την επόμενη χρονιά έγιναν ταινία για τον κινηματογράφο, βασισμένη στη σειρά, με τον Ερλαντ Γιόζεφσον και τη Λιβ Ούλμαν. Το έργο γράφτηκε το 1973 και είναι διαχρονικό, γιατί ακριβώς θίγει υπαρξιακά ζητήματα και αγωνίες κάθε ανθρώπου που θα ταυτιστεί με τους χαρακτήρες. Που θα αναρωτηθεί τους τρόπους με τους οποίους θα μπορέσει να επιβληθεί πάνω στα εμπόδια και να βρει τη δική του φωνή και βούληση να ζήσει όπως ακριβώς επιθυμεί και όχι όπως επιθυμούν οι άλλοι.
Ο Πέρης Μιχαηλίδης είναι ένας μοναδικός ηθοποιός που αναδεικνύει ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια ενός ρόλου, πλάθοντας και χτίζοντας με ζωντάνια, δύναμη και καθαρότητα έναν χαρακτήρα αληθινό και γοητευτικό, με εντυπωσιακό πάθος και συγκλονιστική φυσικότητα. Η σπουδαία ηθοποιός Ιωάννα Μακρή, με την εκπληκτική παρουσία, την γλυκύτητα και το βάθος της ερμηνείας της, μας καθηλώνει από την πρώτη έως και την τελευταία στιγμή. Υπέροχοι στους ρόλους του ζευγαριού στα νεότερα του χρόνια ο Λευτέρης Παπακώστας και η Κατερίνα Παρισσινού.
Εξαιρετική και εμπνευσμένη η σκηνοθεσία του Νίκου Διαμαντή, αγκαλιάζοντας με τεράστια ευαισθησία ένα μπεργκμανικό σύμπαν που ξεχειλίζει ανθρωπιά και ουσία. Φωτίζοντας δυναμικά την πολυεπίπεδη δράση-σκέψη των ηρώων, μας προσφέρει απλόχερα την ελπιδοφόρα πνοή τους, καθώς καταφέρνουν στο τέλος να μεταμορφωθούν.
Τα φώτα, τα σκηνικά και η μουσική συνέβαλλαν σημαντικά στο μαγικό άνοιγμα του κόσμου δυο χαρακτήρων που μας συγκίνησαν βαθιά και που θα μας συγκινούν πάντα.
Ο Π. Μιχαηλίδης μιλά στο One Channel για την παράσταση «Σκηνές από ένα γάμο»
Με αφορμή το σπουδαίο θεατρικό έργο του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, «Σκηνές από ένα γάμο» στο οποίο πρωταγωνιστεί, βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή One Line Weekend, ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης Πέρης Μιχαηλίδης.
«Το μήνυμα της παράστασης είναι ότι η αγάπη, είναι το στοιχείο που λυτρώνει και δίνει το φως σε όλα» σημείωσε ο κ. Μιχαηλίδης μιλώντας για την παράσταση, στην οποία παρακολουθούμε την ιστορία ενός ζευγαριού από τον έρωτα, το γάμο, την απιστία, την διάλυση της σχέση, την τραγική επανασύνδεση του και της συνάντησής τους, μετά από πολλά χρόνια, όπου ο καθένας έχει τον σύντροφό του και βρίσκουν μέσα από τη φιλία και την αγάπη, ένα καταφύγιο.
O κ. Μιχαηλίδης, εξήγησε μιλώντας για το θεατρικό έργο που ανεβαίνει στο θέατρο «Σημείο» σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή, πως μιλά για απόλυτα ανθρώπινες καταστάσεις, για τα αισθήματα αισιοδοξίας, που ο γάμος δημιουργεί αλλά τα προβλήματα που άνδρες και γυναίκες καλούνται να αντιμετωπίσουν.
Αποκαλύπτοντας τα στοιχεία που δομούν τον χαρακτήρα του «Γιόχαν», του συζύγου που υποδύεται, ο κ. Μιχαηλίδης, είπε πως πρόκειται για έναν αρχικά υποταγμένο και καταπιεσμένο σύζυγο, ο οποίος στην πορεία του γάμου του, γνωρίζει μία κατά πολύ μικρότερή του κοπέλα, διαλύει το γάμο του για χάρη της, στην πορεία την βαριέται και ξαναγυρνά στην πρώην γυναίκα του (Ιωάννα Μακρή) , η οποία δεν τον δέχεται και χωρίζουν πια οριστικά, μόνο για να συναντηθούν μετά από χρόνια, έτοιμοι και ώριμοι πια και οι δύο, να κάνουν την αυτοκριτική τους .
Ο κ. Μιχαηλίδης, μιλώντας με τις Στ. Παπαμιχαήλ και Ελ. Στεργίου, υποστήριξε πως ο γάμος μπορεί να σκοτώνει τον έρωτα – μια επιθετική μορφή αγάπης – όμως εκείνο που πραγματικά μπορεί να μείνει είναι η βαθιά, ουσιαστική αγάπη, που πρέπει όμως να αποδεικνύεται.
