"Γυναίκες" της Γαλάτειας Καζαντζάκη

''Γυναίκες'' της Γαλάτειας Καζαντζάκη

μία επαναστατική και βαθιά συναισθηματική

γυναικεία φωνή της λογοτεχνίας του 20ου αιώνα

Η νουβέλα «Γυναίκες» (γραμμένη το 1933), της Γαλάτειας Καζαντζάκη, αποτελεί ένα διαμάντι της νεοελληνικής λογοτεχνίας που για πρώτη φορά μεταφέρεται στη θεατρική σκηνή. Ένα ανέγγιχτο έργο, μέσα από το οποίο με την επαναστατική γραφή της, η συγγραφέας σκιαγραφεί τη γυναίκα, ανεξαρτήτως χρονικής εποχής.

Λίγα λόγια για το έργο

Πέντε γυναίκες, πέντε αδερφές, συνομιλούν, συγκρούονται, μοιράζονται, αλληλεπιδρούν. Γυναίκες της δεκαετίας του ’30 επικοινωνούν και ζωντανεύουν μπροστά μας, φέρνοντάς μας κοντά σε μια άλλη εποχή αλλά και πιο κοντά στη σημερινή. Πέντε γυναίκες με διαφορετική κοινωνική εξέλιξη η καθεμιά, παρά την κοινή τους προέλευση, φανερώνουν μια γκάμα αντιλήψεων, αξιακών συστημάτων και τρόπου ζωής που εκφράζεται μέχρι σήμερα.

Τι είναι αυτό που τις εγκλωβίζει, πώς σκέφτεται τελικά μια γυναίκα, πώς νιώθει, πώς αντιδρά; Πώς αντιμετωπίζει τον έρωτα και τον γάμο; Είναι στη φύση της να λειτουργεί έτσι; Ποιά η διέξοδος; Όλες αυτές οι δομικές απορίες για την πραγματική φύση της γυναίκας, δεν αφορούν το ένα από τα δύο φύλα, αλλά τον άνθρωπο που γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης της κοινωνίας. Ο λόγος της Γαλάτειας Καζαντζάκη, διεισδυτικός και επίκαιρος όσο ποτέ, αξίζει να ακουστεί.

Λίγα λόγια για την συγγραφέα Γαλάτεια Καζαντζάκη

Μία ακόμη γυναίκα συγγραφέας στη χώρα μας που τάραξε τα νερά της εποχής της, δημιουργώντας ισχυρές τομές στη λογοτεχνία και την κοινωνία. Μια συγγραφέας σταθμός, με προβολή μικρότερη της λογοτεχνικής της αξίας, της οποίας τα έργα παραμένουν ανεξερεύνητα και δυσεύρετα. Η Γαλάτεια Καζαντζάκη, γεννημένη στο Ηράκλειο Κρήτης (8 Μαρτίου 1881 -Αθήνα, 17 Νοεμβρίου 1962), ήταν ποιήτρια και

συγγραφέας, κόρη του λόγιου εκδότη Στυλιανού Αλεξίου. Το 1911 παντρεύτηκε τον συγγραφέα Νίκο Καζαντζάκη και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Το 1926 χώρισε με τον Καζαντζάκη και το 1933 παντρεύτηκε τον ποιητή και κριτικό Μάρκο Αυγέρη. Η συγγραφέας έγινε γνωστή στα ελληνικά γράμματα με τη δημοσίευση του πρώτου της μυθιστορήματος, «Ρίντι Παλιάτσο», υπό μορφή ημερολογίου, στο περιοδικό «Νουμάς» το 1910.

Σκηνοθετικό σημείωμα

Η Γαλάτεια Καζαντζάκη (Γαλάτεια Αλεξίου), λογοτέχνης, θεατρική συγγραφέας και μεταφράστρια, το πλέον ανήσυχο πνεύμα των αρχών του 20ου αιώνα, η πρώτη σύζυγος του Νίκου Καζαντζάκη, συγκρούστηκε ανοιχτά με το κατεστημένο και τη συντηρητική κοινωνία της εποχής της. Μαχητική και ανυποχώρητη κατήγγειλε παράλληλα το ανδροκρατούμενο πολιτικό σύστημα. Στα κείμενά της πρωταγωνιστούν γυναίκες και μέσα σε αυτά διακρίνουμε τη στράτευσή της στο κίνημα για τη γυναικεία απελευθέρωση και χειραφέτηση. Στην αυτοβιογραφική νουβέλα «Γυναίκες», οι ηρωίδες, αδελφές μεταξύ τους, καταθέτουν προσωπικές ιστορίες με συγκρούσεις, συμβιβασμούς, υπαρξιακές αγωνίες, οικονομική ανέχεια αλλά και επαναστατικότητα. Η παράσταση «Γυναίκες» με τη μορφή του «επιστολικού θεάτρου» συμπορεύεται με την εμπνευσμένη,αλλά παραγνωρισμένη αυτή συγγραφέα και αναδεικνύει όλες τις πτυχές των γυναικείων χαρακτήρων απέναντι στην ανισότητα και τη διεκδίκηση της ελευθερίας που ακόμα και στις μέρες μας δεν είναι αυτονόητη για τις γυναίκες. Η παράσταση, απόλυτα ρεαλιστική,κοντά στο πνεύμα της Καζαντζάκη, διηγείται τις ιστορίες των γυναικών με συγκίνηση, χωρίς σκηνοθετισμούς.

Πέρης Μιχαηλίδης

Η ταυτότητα της παράστασης

Σκηνοθεσία: Πέρης Μιχαηλίδης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελεάννα Γρηγορίου

Ενδυματολόγος: Δέσποινα Χειμώνα

Παίζουν: Δήμητρα Μπάσιου, Βασιλική Σαραντοπούλου, Κατερίνα Σούλη, Βιβή Τάγαρη, Δώρα Χάγιου

Συμμετέχει η μουσικός Έλσα Στουρνάρα με το ακορντεόν της

Μουσική επιμέλεια: Έλσα Στουρνάρα, Βασιλική Σαραντοπούλου

Φωτογραφίες: Κατερίνα Αρβανίτη

Βίντεο: Κωνσταντίνος Ξενάκης

Προβολή-Επικοινωνία: Νατάσα Παππά

Ευχαριστούμε θερμά τον Γιώργο Ζιώγαλα για την πολύτιμη βοήθειά του.

Διάρκεια: 75 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2018 & Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2018

Θέατρο Φούρνος

Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα

και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 όλο το Φεβρουάριο
στο Θέατρο Βαφείο- Λάκης Καραλής
Αγίου Όρους 16, Αθήνα

Λόγω της μεγάλης και συγκινητικής ανταπόκρισης των θεατών,

η παράσταση «Γυναίκες» της Γαλάτειας Καζαντζάκη, από τον θίασο «Αντάμα»

στο θέατρο Βαφείο - Λάκης Καραλής, παρατείνεται έως και την Τρίτη 27 Μαρτίου 2018.

Συνέντευξη του Πέρη Μιχαηλίδη στον ιστότοπο Artplay.gr

Το trailer της παράστασης:

Συνέντευξη του Πέρη Μιχαηλίδη στον ιστότοπο Επί Σκηνής

Η παράσταση φιλοξενήθηκε από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας στο Θέατρο Απόλλων 

στις 26 και 27 Μαΐου 2018.

Πρόβα στο θέατρο Απόλλων, στην Πάτρα

Συνέντευξη του Πέρη Μιχαηλίδη στον ιστότοπο pelop.gr

Έγραψαν για την παράσταση:

« Για πρώτη φορά, το έργο της Γαλάτειας Καζαντζάκη μεταφέρεται στη σκηνή του θεάτρου μέσα από τη σκηνοθετική δουλειά του Πέρη Μιχαηλίδη και του θιάσου «Αντάμα». Το πρώτο που παρατηρεί κανείς παρακολουθώντας την παράσταση είναι το πόσο καλά δένονται σκηνοθετικά οι ιστορίες μεταξύ τους και με πόση δύναμη εκφράζονται ερμηνευτικά οι ρόλοι επί σκηνής... Αγωνιούμε να εκμεταλλευτούμε, να αρπάξουμε τη ζωή από τα μαλλιά και να την κερδίσουμε με κάθε μέσο, ακόμα και αθέμιτο, σε μια κοινωνία που κατά κανόνα μας εκμεταλλεύεται. Ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο; Ο καθένας καλείται να βγάλει το δικό του συμπέρασμα μέσα από ένα πολύ όμορφο μάθημα ζωής. Πέντε δυνατές «φωνές» με έναν εξαιρετικό μαέστρο, προσκαλούν τον θεατή να σκεφτεί… Να την παρακολουθήσετε, αξίζει…»

Γιώργος Κολέτσος, gokitoki.wordpress.com

« Εξαιρετική παράσταση στο σύνολό της. Ο Θίασος Αντάμα, οι πέντε γυναίκες επί σκηνής καταθέτουν τα ιδιαίτερα και μοναδικά χαρακτηριστικά τους. Όλες, όμως, έχουν έναν κοινό παρονομαστή· την προσωπική τους ελευθερία, έτσι όπως την αντιλαμβάνεται η κάθε μία τους ξεχωριστά. Και μπορεί η πλειονότητα να τη θεωρεί δεδομένη, αλλά ακόμη και σήμερα είναι διεκδικήσιμη σε πολιτισμένους και μη τόπους! Ο σκηνοθέτης Πέρης Μιχαηλίδης σεβάστηκε απόλυτα το έργο και την εποχή του, πετυχαίνοντας με την ακριβή μεταφορά του, την αίσθηση και τον αέρα αυτής της εποχής. Επενέβην ελάχιστα στο σκηνικό, με λιτά έπιπλα και μέσα, δίνοντας την πρέπουσα σημασία και σπουδαιότητα στην κατανόηση των χαρακτήρων, στην ψυχολογία των ηρωίδων. Φρόντισε δε, να εκπέμψει την πικρία των πέντε γυναικών με μικρές, διακριτικές δόσεις χιούμορ. Τέλος, αξιοποίησε αποτελεσματικά τη σχέση των μελών της ομάδας και την επικοινωνία τους, ώστε το κείμενο να ρέει αβίαστα, γαλήνια, μ’ έναν απολύτως φυσικό και ανεπιτήδευτο τρόπο... Επινοητική η συμμετοχή της Έλσας Στουρνάρα με το ακορντεόν της. Ιδιαιτέρως προσεγμένη και η δουλειά της ενδυματολόγου Δέσποινας Χειμώνα…»

Βικτώρια Πέππα, quintatheater.blogspot.com

« Ζεστά πρόσωπα, χωρίς υπερβολές και μελοδράματα, διηγούνται τη ζωή τους μέσα από γράμματα που στέλνουν η μία στην άλλη. Η σκληρότητα και η ευαισθησία συνυπάρχουν στις περιγραφές τους, που έχουν ως ζητούμενο να μάθουν ποιες είναι πραγματικά και ποια είναι η ευτυχία. Κάποιες αδικούν τον εαυτό τους με το να αναζητούν την ευτυχία σε λάθος μέρη και κάποιες άλλες αδικούνται από ανθρώπους που τους εμπιστεύτηκαν. Το ερώτημα είναι… το δέσιμό τους θα είναι αρκετό ώστε να σώσει η μία την άλλη από τη δυστυχία;. Με λίγα λόγια, είναι μία παράσταση που βλέπουμε για πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι, η οποία ήρθε και έδεσε σε μία χρονιά που θα λέγαμε ξεκάθαρα πως είναι χρονιά των γυναικών….»

Έφη Αργυρού, noizy.gr

«Πρόκειται για μία πολύ σοβαρή και προσεγμένη δουλειά εν συνόλω. Ο σκηνοθέτης τοποθετεί ταυτόχρονα όλες τις ηθοποιούς στη σκηνή καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, περιμετρικά του συμβόλου της οικογενειακής συνεύρεσης · ενός τραπεζιού. Οι μονόλογοι εναλλάσσονται με τους διαλόγους και οι ηθοποιοί μάς χαρίζουν συγκινητικές ερμηνείες ενώ μας δείχνουν και την ικανότητά τους στο τραγούδι. Η Έλσα Στουρνάρα παίζοντας ακορντεόν, ένα από τα πιο νοσταλγικά μουσικά όργανα, συνοδεύει τη δράση σε ορισμένα σημεία ταξιδεύοντάς μας στην εποχή του μυθιστορήματος. Η παράσταση καταχειροκροτήθηκε από ένα κοινό που βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από τη σκηνή και ένιωσε ολοκληρωτικά τη δυναμική του έργου…»

Βαγγέλης Μαστορόπουλος, θεατρο.gr

« Όλα τα συναισθήματα που μου μεταδόθηκαν τόσο απλόχερα, δημιουργήθηκαν από ένα έργο μιας μεγάλης Ελληνίδας συγγραφέως και είναι σημαντικό να προβάλλονται τόσο σημαντικά, ελληνικά έργα. Είδα πέντε νέες ηθοποιούς γεμάτες κέφι, ταλέντο και προσήλωση στην τέχνη τους. Το κοινό τις χειροκροτούσε για πάνω από πέντε λεπτά. Τις πέντε ηθοποιούς συνοδεύει με το ακορντεόν της η μουσικός Έλσα Στουρνάρα, η οποία είναι καθόλη την διάρκεια της παράστασης στη σκηνή και  συνοδεύει μελωδικά και με προσήκοντα τρόπο τις κοπέλες. Όλο αυτό το ωραίο αποτέλεσμα είναι σε σκηνοθεσία του κυρίου Πέρη Μιχαηλίδη, ο οποίος είναι και ο κύριος υπεύθυνος αυτής της κυριολεκτικά υπέροχης παράστασης...»

Εύη Ρούτουλα, koukidaki.blogspot.gr

«Δεν θέλησα να διαβάσω τίποτα περισσότερο για αυτό το έργο πηγαίνοντας εκεί. Άφησα να με παρασύρουν οι πρωταγωνίστριές του στο τότε, στην εποχή της φτώχειας και των πολιτικών συγκρούσεων, στην εποχή που η γυναίκα αναζητεί το στίγμα της μέσα από τον έρωτα, τον πλούτο, την αγάπη, την ηθική και ψυχική συμπαράσταση των δικών της ανθρώπων! Όνειρα, άπιαστα ιδανικά, επιβεβαίωση, αποδοχή και αγάπη. Η διαφορετικότητα, η πάλη του καλού με το κακό που κάνει ο ίδιος μας ο εαυτός, ο πόλεμος των αντιθέσεων σε ένα μικρό ή μεγάλο σύνολο ανθρώπων, είναι αυτό που δημιουργεί την κοινή πορεία και μέσα από την διαφορά, γεννιέται η ωραιότερη αρμονία. Δοσμένο με τις υπέροχες ερμηνείες πέντε ηθοποιών. Το μουσικό ντύσιμο του έργου από την Έλσα Στουρνάρα με το μαγευτικό παίξιμό της στο ακορντεόν και το τραγούδι από ψυχές πονεμένες σαν μοιρολόι,  μου αποδεικνύουν την ευρηματικότητα και το μεγάλο ταλέντο του σκηνοθέτη Πέρη Μιχαηλίδη…»

Χριστίνα Καζανιάτορα, ewoman.gr

«Ο θίασος Αντάμα απαρτίζεται από τις ηθοποιούς: Δήμητρα Μπάσιου, Βασιλική Σαραντοπούλου, Κατερίνα Σούλη, Βιβή Τάγαρη και Δώρα Χάγιου. Οι υποκριτικές τους ικανότητες είναι ανεπιτήδευτες και αυτό τους χαρίζει πόντους. Παρουσιάζονται δεμένες ως θεατρική ομάδα όπου η καθεμία προσφέρει το δικό της λιθαράκι συνθέτοντας τη δική της θεατρική περσόνα από τη μια μεριά. Από την άλλη, συμβάλλουν στην επίτευξη της συνοχής, συγκεκριμένα εκεί όπου η κάθε μια ηρωίδα σχετίζεται με την άλλη. Σε αυτό βέβαια, παίζει πρωταρχικό ρόλο η σκηνοθεσία του Πέρη Μιχαηλίδη. Ο κύριος Μιχαηλίδης με αυτό το στήσιμο, έχει σκοπό να εμφυσήσει έντονα συναισθήματα στο θεατρικό κοινό. Οραματίστηκε τις ηρωίδες ιδιαιτέρως αξιοπρεπείς μέσα στο πάθος τους, τα λάθη τους και τις ενοχές τους. Η Δέσποινα Χειμώνα ντύνει τις ηρωίδες με όμορφα και προσεγμένα ρούχα, συμβατά με την ιδιοσυγκρασία τους…»

Ελένη Αναγνωστοπούλου, tritokoudouni.gr

«Οι ερμηνείες όλων των κοριτσιών ήταν άξιες χειροκροτημάτων. Σεβάστηκαν απόλυτα τους χαρακτήρες της νουβέλας και επί σκηνής μάς μετέφεραν νοητά στην εποχή που σκιαγράφησε η συγγραφέας την προσωπικότητα της καθεμιάς ξεχωριστά. Θα θέλαμε να κάνουμε ιδιαίτερη μνεία στη μουσικό της γυναικοπαρέας ( Έλσα Στουρνάρα) που είναι το αφανές έκτο πρόσωπο της παράστασης. Αποτέλεσε έκπληξη με την καταπληκτική φωνή της και το ακορντεόν της. Διανθίζει μουσικά το έργο δίνοντας ένα ιδιαίτερο χρώμα με το τραγούδι της σε όλα τα δρώμενα, επί σκηνής. Ο σκηνοθέτης Πέρης Μιχαηλίδης σεβάστηκε απόλυτα το έργο και την εποχή του, πετυχαίνοντας με την ακριβή μεταφορά του, την αίσθηση και τον αέρα αυτής της εποχής, βάζοντας τον θεατή απευθείας στο κλίμα της δεκαετίας του 30’…»

Έπη Τρίμη, pagenews.gr

Οι  «Γυναίκες» είναι η πρώτη θεατρική δουλειά  της ομάδας «Αντάμα» που με την εξαιρετική σκηνοθεσία του Πέρη Μιχαηλίδη δημιουργούν αντάμα  μια έξοχη παράσταση. Έξι νεαρά κορίτσια που ταυτίζονται  υποκριτικά μεταξύ τους στέλνουν τα δικά τους διαχρονικά μηνύματα στην εποχή μας, που παραπαίει σε κοινωνικούς συντηρητισμούς υποδουλωμένη στον πλούτο.

Στην παράσταση είδα ειλικρινή βλέμματα, μάτια από πολύ κοντά που δεν ξεγελούσαν, που επικοινωνούσαν την δυναμική και την προβληματική του έργου, ατενίζοντας το μέλλον.

Χαρά Κιούση, newsbeast.gr

Ο σκηνοθέτης της παράστασης με μεγάλη ευλάβεια προς το κείμενο, κατάφερε να αναδείξει κάθε πλευρά του έργου με επιτυχία.

Στην παράσταση «Γυναίκες» ο σκηνοθέτης επιλέγει έναν λιτό σκηνικό χώρο. Συγκεκριμένα, στο κέντρο της σκηνής βρίσκεται μόνο ένα στοιχείο, ένα μοναστηριακό τραπέζι γεμάτο από αντικείμενα εποχής. Οι ηρωίδες κάθονταν σχεδόν κυκλικά από το τραπέζι ενισχύοντας άψογα την οικογενειακή δυναμική. Αξίζει να σημειωθεί ότι, οι ιστορίες ξετυλίχτηκαν με αριστοτεχνικό τρόπο και εύρυθμα, ενώ το έργο ήταν αρκετά ατμοσφαιρικό. Ο αέρας της εποχής έβγαινε αβίαστα. Είναι γεγονός ότι ο σκηνοθέτης εστίασε περισσότερο στο να κατανοηθούν οι σπουδαίοι χαρακτήρες του έργου με υποκριτικές τεχνικές, χωρίς φλυαρίες. Γενικά, κράτησε απλές κλασσικές γραμμές σκηνοθεσίας. Με αυτό τον τρόπο ανέδειξε εύστοχα τη διαχρονικότητα του κειμένου. Το ρομαντικό στοιχείο που πρωταγωνιστεί στο έργο συνθέτει η ζωντανή μουσική επί σκηνής (ακορντεόν), από την ταλαντούχα Έλσα Στουρνάρα, καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, πράγμα που αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη. Η παράσταση στο σύνολό της δημιουργεί ένα έντονο κλίμα νοσταλγίας.

Ευγενία Σάλτα, Artic.gr

"Γυναίκες" της Γαλάτειας Καζαντζάκη: Πέντε αγιογραφίες στο ίδιο τέμπλο

Ο Πέρης Μιχαηλίδης, κινήθηκε με επιτυχία σε αυτήν την πρόθεση της συγγραφέως.

Τοποθέτησε τις πέντε αδερφές, σε απόσταση τη μία από την άλλη, αλλά με μια αίσθηση του κοινού περιβάλλοντος. Ένα τραπέζι κουζίνας που ψήνεται ο καφές, γίνεται το κέντρο της σκηνικής δράσης και ένας εξαιρετικός συμβολισμός του άμβωνα της προσωπικής εξομολόγησής τους.

Οι πέντε αδερφές είναι μόνες και μαζί. Συνομιλούν, συμφωνούν, συγκρούονται και διαφωνούν, αγαπιούνται και τσακώνονται μέσα από τους μονολόγους τους. Η μορφή επιστολογραφίας του κειμένου, ξεφεύγει από την απλή αφήγηση και προβάλλει πλέον σαν ένας διαρκής ζωντανός διάλογος για τα γιατί και τα πώς της κάθε μίας. Σωματική επαφή δεν υπάρχει μεταξύ τους. Είναι ο λόγος τους, που ο ένας της καθεμιάς συναντά τον άλλο , δημιουργώντας τη θεατρική πράξη.

Η Βιβή Τάγαρη, η Κατερίνα Σουλη, η Δώρα Χάγιου, η Βασιλική Σαραντοπούλου και η Δήμηρα Μπάσιου ανταποκρίνονται πλήρως σε αυτήν την βαθιά εξομολογητική ατμόσφαιρα. Η συμβιβαστική και βασανισμένη Αίμη, η πλούσια εγωκεντρική Φανή, η πολιτικοποιημένη αγωνίστρια της Αριστεράς Νίνα, η “ελαφριά” και αριβίστρια Καίτη, η ρομαντική, εύθραυστη και φυματική Άννα, η καθεμιά τους και μια ξεχωριστή “αγιογραφία” τοποθετημένες όλες στο ίδιο τέμπλο του ναού “Γυναίκα”.

Η Έλσα Στουρνάρα τις συνοδεύει μουσικά παίζοντας ζωντανά ακορντεόν, συμβάλλοντας στη δημιουργία μιας βαθιά συγκινητικής ατμόσφαιρας.

Κώστας Ζήσης, all4fun.gr

O  σκηνοθέτης, Πέρης Μιχαηλίδης, με μουσική υπόκρουση από ακορντεόν, τοποθετεί τις πρωταγωνίστριες μαζί και χωριστά, μέσα σε μια σκηνή. Ένα ξύλινο τραπέζι με καθημερινά αντικείμενα στοιχειοθετεί την ταυτότητά τους και μέρος από την καθημερινότητα εκείνης της εποχής. Γύρω από το τραπέζι αυτό μοιάζουν να γυρίζουν σαν φυγόκεντρες τροχιές και οι ζωές των πέντε αδερφών. Σε κάποια σημεία συγκρούονται, σε άλλα εφάπτονται, σε άλλα ενώνονται και συγχωνεύονται και σε άλλες στιγμές δεν πλησιάζει καν η μία την άλλη.
Με ιδιαίτερα κομψό, λιτό, άμεσο και ζωντανό τρόπο, ο σκηνοθέτης μας παρουσιάζει με ξεχωριστό τρόπο πέντε γυναίκες μιας εποχής, η οποία είναι τελικά διαχρονική, όπως ακριβώς είναι και οι ρόλοι της γυναίκας μέσα σε κάθε κοινωνικό πλαίσιο και διαστρωμάτωση. Mέσα από τη στενή σχέση που δένει τις αδερφές, ο σκηνοθέτης κατορθώνει να αποδώσει τέλεια το πνεύμα της δημιουργού του έργου και να μας εισάγει εντελώς στον κόσμο και στην ιδεολογία μιας εποχής η οποία παραδόξως, έχει πολλές ομοιότητες με τη δική μας. Ίσως γιατί οι βασικές αξίες και τα κοινωνικά μέτρα και σταθμά δεν έχουν αλλάξει ιδιαίτερα. Ένα έργο που παρουσιάζεται “όπως ακριβώς πρέπει να είναι”. Χωρίς φλυαρίες ή αντίθετα, ελλείψεις. Πραγματικά, μια προσεγμένη, δεμένη και σοβαρή δουλειά.
Μια βραδιά στο “Βαφείο” είναι μια βραδιά μέσα στο μυαλό μιας λογοτέχνη, που τη σκηνοθετεί ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης με την σύμπραξη έξι ερμηνευτριών, που αξίζει κανείς να θαυμάσει και να χειροκροτήσει.

Αγγελική Μπάτσου, kallitexnes.gr

Συνέντευξη στο Ριζοσπάστη

Παρουσίαση της παράστασης απο την Athens Voice και τον Στέφανο Τσιτσόπουλο:

Είδαμε τις «Γυναίκες» της Γαλάτειας Καζαντζάκη

Και ζητήσαμε από σκηνοθέτη και πρωταγωνίστριες να μας βάλουν περισσότερο στο κλίμα της παράστασης.

Στο Θέατρο Βαφείο, όλα τα Δευτερότριτα του Μαρτίου, ο θίασος «Αντάμα» τα καταφέρνει περίφημα. Γι’ αυτό άλλωστε, μετά τα απανωτά sold out του Φεβρουαρίου, το έργο πήρε παράταση. Ο Πέρης Μιχαηλίδης σκηνοθετεί πέντε νεαρές ηθοποιούς καταφέρνοντας να μεταφέρει στη σκηνή όλα εκείνα τα πολιτικά και κοινωνικά ήθη της Ελλάδας του ’30. Όλα τα σχετικά από τους ίδιους του συντελεστές, καθώς τους ζητήσαμε να εμβαθύνουν περισσότερο.

φωτό: Γιώργος Σιδερής

Πέρης Μιχαηλίδης: Με υλικό την αριστουργηματική νουβέλα της Γαλάτειας Καζαντζάκη, ένας νεανικός θίασος ηθοποιών, μιας ακορτεονίστα και με τη συνδρομή μιας εξαιρετικής ενδυματολόγου, με ρεαλιστική σκηνοθετική γραμμή μεταφέρουμε επί σκηνής τη δύσκολη πολιτικά και ειδικότερα για τη χειραφέτηση της γυναίκας εποχή του Μεσοπολέμου, αναζητώντας τις αντιστοιχίες με την Ελλάδα του σήμερα. Η παράσταση είναι για όλον τον κόσμο και ειδικότερα γι’ αυτούς που αναζητούν στο θέατρο την αλήθεια και τη συγκίνηση.

Δώρα Χάγιου (Νίνα): Πέντε γυναίκες διαπραγματεύονται τις ζωές τους, την ευτυχία τους, τον εαυτό τους. Πέντε γυναίκες φλέγονται να βρουν απαντήσεις  στο πώς να ζήσουν τη ζωή αυτή, τι δίνει αξία στη ζωή και τι στον θάνατο. Τι είναι αυτό που προσφέρει πραγματικά την ικανοποίηση, την προσωπική ευτυχία. Πέντε αδερφές έρχονται, μέσα από τα βάθη του χρόνου της δεκαετίας του ’30, να μας μιλήσουν κατάματα για τα βάσανα της ψυχής τους. Μέσα από την αλληλογραφία τους συνομιλούν και μας απευθύνουν τον λόγο ψάχνοντας εναγωνίως απαντήσεις στα ερωτήματά τους. Αντέχει κανείς την αλήθεια; Η απάντηση βρίσκεται μέσα στον καθένα μας.

Κατερίνα Σούλη (Φανή): Μια παρέα σύγχρονων γυναικών ταξιδεύουν στον χρόνο, και παρουσιάζουν τις αντιθέσεις της καθημερινής ζωής γυναικών μιας άλλης εποχής. Πόσο διαφέρουν με αυτές της σημερινής; Πέντε αδελφές. Πέντε κοινωνικές τάξεις. Πέντε διαφορετικοί χαρακτήρες. Πέντε ιστορίες. Ο στόχος ένας. Η ευτυχία. Οι ηρωίδες κάνουν τις επιλογές τους σύμφωνα με τα ένστικτά τους, που δεν παύουν όμως να υπακούν στους νόμους των κοινωνικών συμβάσεων. Ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο; Τα συμπεράσματα δικά σας…

Βιβή Τάγαρη (Αίμη): Πέντε αδερφές συναντιούνται και συζητούν, συγκρούνται, καταθέτουν τις σκέψεις τους. Παρότι έχουν κοινή καταγωγή, είναι εντελώς διαφορετικές. Παρότι όλες κυνηγούν την ευτυχία, η κάθε μια επιλέγει διαφορετικό δρόμο για να φτάσει σε αυτή. Ποιος είναι ο σωστός; Η Γαλάτεια Καζαντζάκη μέσα από τη ρεαλιστική και ανατρεπτική της γραφή δίνει τη διέξοδο. Όλα τα ζητήματα που θίγονται μέσα στο έργο δεν αφορούν μονάχα την κάθε ηρωίδα ξεχωριστά, αλλά είναι ζητήματα κοινωνικά και επίκαιρα. Έτσι τελικά η συνάντηση αυτή δεν γίνεται μονάχα ανάμεσα στις πέντε αδερφές αλλά ανάμεσα σε όλους όσους κάθε Δευτέρα και Τρίτη βρίσκονται μαζί τους, παρακολουθούν αλλά και συμμετέχουν, αλληλεπιδρούν,  κι όλα αυτά υπό τη μουσική ενός ακορντεόν που έρχεται να συνδέσει ακριβώς αυτό: τους θεατές με την παράσταση και το χθες με το σήμερα.

Δήμητρα Μπάσιου (Άννα): Πέντε αδερφές, με διαφορετική στάση ζωής η καθεμία, συζητούν, προβληματίζονται, συγκρούονται, υποφέρουν, διασκεδάζουν, συμβουλεύουν η μια την άλλη. Οι ηρωίδες μας προβαίνουν σε ακραίες, πολλές φορές, πράξεις θεωρώντας πως έτσι θα δώσουν μια νότα χαράς στις γεμάτες βάσανα και προβλήματα ζωές τους. Αν και το έργο είναι γραμμένο τη δεκαετία του 1930, βρίσκει κανείς πολλές ομοιότητες με τις γυναίκες του σήμερα και με την κατάσταση της κοινωνίας εν γένει, κάτι που άγγιξε κι εμάς βαθιά. Ενώ το έργο εξελίσσεται, κατακλυζόμαστε από έντονα συναισθήματα: προβληματισμός - ανάταση, χαρά -κλάμα.

Βασιλική Σαραντοπούλου (Καίτη): Οι καθημερινές ιστορίες πέντε γυναικών με κοινή καταγωγή, αλλά διαφορετική στάση και πορεία ζωής, όπως τις αποτύπωσε η σπουδαία Γαλάτεια Καζαντζάκη στο χαρτί το 1933, μεταφέρονται στο θέατρο για πρώτη φορά. Ένα κείμενο  διεισδυτικό και βαθιά ανθρώπινο, που θέτει ερωτήματα για το τι είδους ζωή θέλουμε να ζήσουμε και μας θυμίζει ότι η ευτυχία δεν ήταν και δεν είναι ποτέ «ατομική υπόθεση». Ένα κείμενο που μας συγκινεί σήμερα με την αλήθεια του και θέλουμε να το μεταφέρουμε στους θεατές.

Έλσα Στουρνάρα, Μουσικός: Μια κοινή αφετηρία, πέντε μοναχικές διαδρομές, που στην πορεία τους δεν τέμνονται φαινομενικά πουθενά. Κάποιες οδηγούν σε αδιέξοδα φανερά, κάποιες άλλες σε αδιέξοδα που οι γυναίκες που τις περπατούν δεν αντέχουν να παραδεχτούν. «... συμβαίνει κι αυτό, οι άνθρωποι να τραβούν έναν δρόμο τελείως αντίθετο από εκείνον που θα έπρεπε...». Είναι το «μαζί» η απάντηση στα αδιέξοδα;