"Μπετόν"
του Τ. Μπέρνχαρντ σε μετάφραση Αλέξανδρου Ίσαρη και ερμηνευτή τον Πέρη
Μιχαηλίδη ξανά στο Beton7
Ημερομηνίες παραστάσεων: 8, 9, 15,16, 22, 23 Οκτωβρίου 2014
Ώρα: 21.00
Διάρκεια: 55 λεπτά
Μονόλογος ενάντια στον καθωσπρεπισμό
Και δυο λόγια για ένα μονόλογο που είδα στην ίδια σκηνή («Αυλαία») και με συγκίνησε, όπως με συγκινούν όλα τα έργα του συγγραφέα αυτού. Αναφέρομαι στο Μπετόν του Τόμας Μπέρνχαρντ που ερμήνευσε σε δική του σκηνοθεσία ο Πέρης Μιχαηλίδης.
Ο Μπέρνχαρντ έζησε και δούλεψε κοντά σε περιθωριακούς και λαϊκούς ανθρώπους, από τους οποίους επηρεάστηκε πολύ, κυρίως σε ό,τι αφορά το πολεμικό ύφος της γραφής του. Από νωρίς έκανε την επανάστασή του ενάντια στον καθωσπρεπισμό, τη χυδαία καθημερινότητα και τον αυστριακό εθνικισμό, για να καταλήξει σε ένα σύμπαν σκοτεινό, σχεδόν φοβιστικό, όπου τίποτα δεν στέκεται όρθιο, τίποτα δεν εκπέμπει ελπίδα, τουλάχιστο σε μια πρώτη ματιά. Όλα είναι υπό διωγμό και πρωτίστως οι θεσμοί (αλά Προυστ, Μπέκετ, Ντοστογιέφσκι).
Η γλώσσα του Μπέρνχαρντ είναι το σήμα κατατεθέν του. Γλώσσα γεμάτη μηρυκασμούς και αναμηρυκασμούς λέξεων και περιδινήσεις νοημάτων που στροβιλίζονται ζαλιστικά γύρω από την εκάστοτε βασική ιδέα. Μια γλώσσα ιδιόμορφη που εκπέμπει τη δική της μουσική, το δικό της παραλήρημα, που γλιστρά άλλοτε ανεπαίσθητα κι άλλοτε διά της σκόπιμης υπερβολής από το τραγικό στο κωμικό και η οποία, σε κάθε ταλάντωσή της, αφήνει να βγει ως δεσπόζουσα η εικόνα του θανάτου. Μια γλώσσα που σε πολιορκεί, σε εξουσιάζει, σε σημείο να αισθάνεσαι ότι κολυμπάς κάτω από το νερό σε μια μεγάλη πισίνα για πολλή ώρα και χρειάζεσαι κατεπειγόντως οξυγόνο.
Η περφόρμανς
Λιτός και συγκεντρωμένος ο Μιχαηλίδης κατάφερε να αποδώσει με αξιώσεις ένα δύσκολο μονόλογο (η ωραία μετάφραση του θεσσαλονικιού ποιητή Αλέξανδρου Ίσαρη, 1988). Δεν ήταν μια διεκπεραιωτική ανάγνωση, αλλά μια ερμηνεία στην οποία πίστεψε πρώτα από όλα ο ίδιος. Σαν να τη χρειαζόταν. Μέσα σε εξήντα λεπτά πέτυχε να σκιτσάρει αδρά όσο και ουσιαστικά, τις σκέψεις του ήρωα γύρω από ένα κόσμο που μισεί και αγαπά ταυτόχρονα. Με χιούμορ, όπου το επέβαλλε η αφήγηση, με τραγικό ύφος αλλού, με ειρωνεία, με περιπαιχτική διάθεση, έκανε ένα επιδέξιο σλάλομ στα δύσβατα μονοπάτια του Αυστριακού συγγραφέα, τον οποίο ο Ίταλο Καλβίνο αποκάλεσε το 1978, «το μεγαλύτερο συγγραφέα παγκοσμίως».
Σάβας Πατσαλίδης
Αγγελιοφόρος της Κυριακής
6/04/2013
Ημερομηνίες παραστάσεων: 8, 9, 15,16, 22, 23 Οκτωβρίου 2014
Ώρα: 21.00
Διάρκεια: 55 λεπτά
Μονόλογος ενάντια στον καθωσπρεπισμό
Και δυο λόγια για ένα μονόλογο που είδα στην ίδια σκηνή («Αυλαία») και με συγκίνησε, όπως με συγκινούν όλα τα έργα του συγγραφέα αυτού. Αναφέρομαι στο Μπετόν του Τόμας Μπέρνχαρντ που ερμήνευσε σε δική του σκηνοθεσία ο Πέρης Μιχαηλίδης.
Ο Μπέρνχαρντ έζησε και δούλεψε κοντά σε περιθωριακούς και λαϊκούς ανθρώπους, από τους οποίους επηρεάστηκε πολύ, κυρίως σε ό,τι αφορά το πολεμικό ύφος της γραφής του. Από νωρίς έκανε την επανάστασή του ενάντια στον καθωσπρεπισμό, τη χυδαία καθημερινότητα και τον αυστριακό εθνικισμό, για να καταλήξει σε ένα σύμπαν σκοτεινό, σχεδόν φοβιστικό, όπου τίποτα δεν στέκεται όρθιο, τίποτα δεν εκπέμπει ελπίδα, τουλάχιστο σε μια πρώτη ματιά. Όλα είναι υπό διωγμό και πρωτίστως οι θεσμοί (αλά Προυστ, Μπέκετ, Ντοστογιέφσκι).
Η γλώσσα του Μπέρνχαρντ είναι το σήμα κατατεθέν του. Γλώσσα γεμάτη μηρυκασμούς και αναμηρυκασμούς λέξεων και περιδινήσεις νοημάτων που στροβιλίζονται ζαλιστικά γύρω από την εκάστοτε βασική ιδέα. Μια γλώσσα ιδιόμορφη που εκπέμπει τη δική της μουσική, το δικό της παραλήρημα, που γλιστρά άλλοτε ανεπαίσθητα κι άλλοτε διά της σκόπιμης υπερβολής από το τραγικό στο κωμικό και η οποία, σε κάθε ταλάντωσή της, αφήνει να βγει ως δεσπόζουσα η εικόνα του θανάτου. Μια γλώσσα που σε πολιορκεί, σε εξουσιάζει, σε σημείο να αισθάνεσαι ότι κολυμπάς κάτω από το νερό σε μια μεγάλη πισίνα για πολλή ώρα και χρειάζεσαι κατεπειγόντως οξυγόνο.
Η περφόρμανς
Λιτός και συγκεντρωμένος ο Μιχαηλίδης κατάφερε να αποδώσει με αξιώσεις ένα δύσκολο μονόλογο (η ωραία μετάφραση του θεσσαλονικιού ποιητή Αλέξανδρου Ίσαρη, 1988). Δεν ήταν μια διεκπεραιωτική ανάγνωση, αλλά μια ερμηνεία στην οποία πίστεψε πρώτα από όλα ο ίδιος. Σαν να τη χρειαζόταν. Μέσα σε εξήντα λεπτά πέτυχε να σκιτσάρει αδρά όσο και ουσιαστικά, τις σκέψεις του ήρωα γύρω από ένα κόσμο που μισεί και αγαπά ταυτόχρονα. Με χιούμορ, όπου το επέβαλλε η αφήγηση, με τραγικό ύφος αλλού, με ειρωνεία, με περιπαιχτική διάθεση, έκανε ένα επιδέξιο σλάλομ στα δύσβατα μονοπάτια του Αυστριακού συγγραφέα, τον οποίο ο Ίταλο Καλβίνο αποκάλεσε το 1978, «το μεγαλύτερο συγγραφέα παγκοσμίως».
Σάβας Πατσαλίδης
Αγγελιοφόρος της Κυριακής
6/04/2013
Παρουσίαση της παράστασης στον ιστότοπο "Αλλιώς"
Παρουσίαση της παράστασης στο blog "Κουκιδάκι"
