Αξιοσημείωτες παραστάσεις

ΕΤΑΙΡΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΑΙ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ

ΜΑΓΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Κρίστοφερ Μάρλοου

Η τραγική ιστορία του Δρ. Φαούστους

Εργοστάσιο, 1991

Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου- Παγκουρέλη

Σκηνοθεσία- διαμόρφωση χώρου- κοστούμια: Νίκος Χατζηπαπάς

Διανομή:

Χορός Βάγγνερ: Μιχάλης Έλληνας

Φαούστους: Πέρης Μιχαηλίδης

Καλός Άγγελος, Ντικ, Μπρούνο, Μπενβόλιο: Δημήτρης Σιούντας

Κακός Άγγελος, Ραυμόνδος Μαρτίνος, Β' Καθηγητής: Κώστας Κατσουλάκης

Βάλντες Κάρολος Βεελζεβούλ: Δημήτρης Κωνσταντίνου

Κορνήλιος, Πάπας, Γέρος: Τάκης Τζαμαριάς

Μεφιστοφελής, Λούσιφερ, Ελένη: Εύα Στιλάντερ

Ρόμπιν, Φρειδερίκος Α' Καθηγητής: Μάνος Τζιμπράγος

Ναπολεοντία 

του Ανδρέα Στάικου

Θέατρο Προσκήνιο, 2007

Ναύπλιο 1835.

Με την ενηλικίωσή του ο νεαρός Όθων αναλαμβάνει την εξουσία του νέου Ελληνικού Βασιλείου.

Οι Έλληνες υπήκοοί του, προκειμένου να τιμήσουν «αυθόρμητα» το βασιλιά τους, μυούνται στο χορό βαλς, υπό την εποπτεία ξένων χοροδιδασκάλων και ντόπιων χωροφυλάκων.

Μετά το ζυγό της τούρκικης δουλείας, οι Έλληνες ετοιμάζονται να παραδοθούν σε μια νέα δουλεία αυτή του εξευρωπαϊσμού, άλλοτε δια ροπάλου κι άλλοτε δια της σαγήνης του βαλς.

Μια κωμωδία εν εξελίξει του Ανδρέα Στάικου.

Σκηνοθεσία: Ανδρέας Στάϊκος

Σκηνικά: Ιουλία Σταυρίδη

Κοστούμια: Μπιάνκα Νικολαρέϊζη

Μουσική επιμέλεια: Δημήτρης Ιατρόπουλος

Φωτισμοί:Ανδρέας Μπέλλης

Διεύθυνση παραγωγής: Χριστίνα Ζαχαροπούλου

Φωτογραφίες: Τάκης Διαμαντόπουλος

Ηθοποιοί: Μάνος Βακούσης, Πέρης Μιχαηλίδης, Αντωνία Γιαννούλη, Κατερίνα Παυλάκη, Έλενα Χατζηαυξέντη.

Ο γλάρος

του Αντόν Τσέχωφ

2007- 2008 Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος

Θέατρο Τέχνης της Μόσχας- 17 Δεκεμβρίου 1898. Ένα νέο είδος δραματικής τέχνης γεννιέται. Ανεβάζει στη σκηνή την αληθινή ζωή - τη δική μας ζωή. Αναγκάζει την υποκριτική τέχνη να επινοήσει τον επόμενο εαυτό της. Ο Γλάρος. Ένα έργο για τη διαπλοκή του έρωτα και της τέχνης. Για το πως ο άνθρωπος, ρημάζει τον άλλον άνθρωπο, έτσι απλά χωρίς λόγο. Μία κωμωδία του Άντον Παύλοβιτς Τσέχωφ που γράφτηκε αύριο και καθόρισε όλο το σύγχρονο θέατρο.

Σκηνοθεσία: Ζηβανός Πέτρος

Μετάφραση: Καλογεροπούλου Ξένια

Σκηνικά: Καρακώστα Λίλα

Κοστούμια: Λελούδα Ντόρα

Σύνθεση: Χούχος Γιώργος

Φωτισμοί: Δρακουλαράκος Γιάννης

Βοηθός σκηνοθέτη: Ιωαννίδου Σουζάνα

Βοηθός σκηνογράφου: Ζηβανού Νατάσα

Βοηθός ενδυματολόγου: Πανά Δανάη

Ηθοποιοί

Γιαμαλή Κατερίνα (Πωλίνα Αντρέγιεβνα)

Δεληγιαννίδη Ιφιγένεια (Ιρίνα Νικολάγιεβνα Αρκάντινα)

Ζαβραδινός Γιάννης (Εβγκένι Σεργκιέγιεβιτς Ντορν)

Καύκας Γιώργος (Σεμιόν Σεμιόνοβιτς Μεντβέντεκο)

Μιχαηλίδης Πέρης (Μπορίς Αλεξέγιεβιτς Τριγκόριν)

Παππάς Ευθύμης (Κοσταντίν Γαβρίλοβιτς Τρέμπλιεφ)

Πίσση Ερατώ (Νίνα Μιχαήλοβα Ζαρέτσναγια)

Σαρμή Εύη (Μάσα)

Σπυρόπουλος Βασίλης (Ιλιά Αφανάσιεβιτς Σαμράγιεφ)

Σφυρίδης Γιώργος (Πιοτρ Νικολάγιεβιτς Σόριν)

Φιγκυράν

Βουρλιώτης Κωνσταντίνος (Γιάκοφ)

Τουμανίδου Χρύσα (Μαγείρισσα)

Μουσικοί

Μυστακίδης Θάνος (Ακορντεόν)

Ο υπηρέτης
του Ρόμπιν Μωμ

Θέατρο Προσκήνιο- Θέατρο Ριάλτο Λεμεσός- Κύπρος, 2009

Ένας αριστοκράτης επιστρέφει από τις αγγλικές αποικίες στην πατρίδα του. Ξαναβρίσκει τους φίλους και τη μνηστή του και προσλαμβάνει έναν ικανότατο μπάτλερ, ο οποίος μετατρέπεται σε εξουσιαστή του. Η εξουσία του περνά μέσα από μια γυναίκα – δήθεν «ανιψιά» του μπάτλερ. Ο αριστοκράτης ενδίδει στη γοητεία της και απομακρύνεται από τη μνηστή του, μέχρι τη στιγμή που θα ανακαλύψει ένα καλά κρυμμένο μυστικό.

Σκηνοθεσία: Φίλιππος Σοφιανός

Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου – Παγκουρέλη

Σκηνικά:  Λαλούλα Χρυσικοπούλου

Κοστούμια: Ελένη Δουνδουλάκη.

Παίζουν: Φίλιππος Σοφιανός, Πέρης Μιχαηλίδης, Ζωή Ναλμπάντη, Νίκος Γεωργάκης, Σέργια Μιχαήλου, Ιωάννα Πηλίχου.

Κριτική του Γιάννη Βαρβέρη στην εφημερίδα "Καθημερινή".

Ρόμπιν Μομ: «Ο υπηρέτης», στο θέατρο Προσκήνιο, σε σκηνοθεσία του Φίλιππου Σοφιανού.

Ενα κομβικό έργο της σύγχρονης δραματουργίας που μπορεί να εκληφθεί συνάμα ως διαπροσωπικό, κοινωνικό ή και πολιτικό (σε σχέση με τα κατακρημνισθέντα κομμουνιστικά καθεστώτα) είναι «Ο Μπήντερμαν και οι εμπρηστές» (1957) του μέγιστου Ελβετού Μαξ Φρις. Μπήντερμαν στα γερμανικά σημαίνει άνθρωπος ικανοποιημένος, νοικοκύρης, αστός με αξίες, που εδώ συστηματικά τις προδίδει στο εργασιακό επίπεδο ως εργοδότης.

Αυτή του την περαιτέρω αμέριμνη αξιοπρέπεια έρχονται να διακόψουν μέχρις εμπρησμού της ίδιας του της οικίας και της κοσμοθεωρητικής του αντίληψης κάποιοι, αρχικά φιλικοί προς αυτόν, πυροσβέστες, που, ως καλοπροαίρετον, τον πείθουν ότι έχουν έρθει για να τον προφυλάξουν από επικείμενη πυρκαγιά. Ο Μπήντερμαν τους προσφέρει δείπνο και κάθε αστική άνεση, μέχρις ότου το σπίτι του σταδιακά γεμίσει από παρόμοιους πυροσβέστες, στους οποίους και τελικά θα δώσει τα σπίρτα για να ανάψουν τους εκρηκτικούς μηχανισμούς τους και να τον ανατινάξουν.

Δούρειος ίππος

Διείσδυση δόλια, διείσδυση βίας βασισμένη πάνω στην αφέλεια του θύματος, δούρειος ίππος καταστροφής διαμέσου εκμετάλλευσης της ψυχικής και θυμικής ραθυμίας.

Θεωρώ την αλληγορία του Φρις μεγαλειώδη και την συνάπτω ευθέως με τον, σε σενάριο Χάρολντ Πίντερ φιλμικά γυρισμένο απ’ τον Τζόζεφ Λόουζι «Υπηρέτη» του ανιψιού και θαυμαστή του Σώμερσετ Μωμ, Ρόμπιν (1916-1981).

Ετσι κι εδώ, ο κύριος γίνεται σταδιακά υποχείριος του υπηρέτη του που, μέσα από περιποιήσεις, εκβιασμούς και προμελετημένα θήλεια δολώματα, πείθει τον καλόγνωμο δανδή για την αγαθή του προαίρεση ώσπου να δυναμιτίσει, υπηρετώντας τον υποτίθεται, τη ζωή του κυρίου ώς την κατάθλιψη, την ακινησία και τον ανεπίστροφο αλκοολισμό. Να λοιπόν πώς ο υπηρέτης μπορεί να γίνει, διά ανεπαίσθητης, θωπευτικής ψυχολογικής βίας, κύριος του εφεκτικού κυρίου. Είναι σημαντικό το «χειρουργείο» του υπηρέτη. Κάνει δύο βήματα μπρος, ένα πίσω, παραδέχεται λάθη, αποδέχεται ευθύνες, ζητάει περιστασιακές συγγνώμες όταν αποκαλύπτεται, και επανέρχεται αμέσως μετά δριμύτερος στην «πολιορκία» με ανανεωμένο οπλισμό, υπομονή και επιμονή.

Μενανδρική κωμωδία

Αν ήθελε κανείς να αναζητήσει τις απαρχές του σχήματος αφέντης – δούλος, αναγκαστικά θα έφθανε μέχρι τη μενανδρική νέα κωμωδία και την επηρεασμένη από αυτήν ρωμαϊκή του Πλαύτου και του Τερέντιου. Εκεί ο δούλος, αντίθετα απ’ ό,τι στον Αριστοφάνη, μηχανορραφεί, ιντριγκάρει, λύνει υποθέσεις του κυρίου του αλλά δεν ανατρέπει ποτέ τη δεδομένη σχέση υποτέλειας. Το ίδιο συμβαίνει αργότερα και σε οξύτερο βαθμό, με την κομέντια ντελ άρτε και τους διαβολεμένους, πανέξυπνους δούλους της.

Οι «υπηρέτες» στους νεότερους χρόνους μεταμορφώνονται αισθητά. Ενα τους χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο συγκεκριμένος του Ρόμπιν Μωμ, που αρχικά γράφτηκε απ’ τον ίδιο ως μυθιστόρημα και αργότερα μετατράπηκε σε θεατρικό έργο. Γνώρισαν και οι δυο μορφές που υπέγραψε ο πρωτότυπος συγγραφέας εξαιρετική επιτυχία, ενώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι η σεναριακή μορφή δεν κέρδισε την επίνευση του Μωμ. Η θεατρική πάντως μορφή που είδα εγώ κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή.

Πρώτη σκηνοθεσία

Η πρώτη αυτή σκηνοθεσία του Φίλιππου Σοφιανού είχε προσοχή, ρυθμό, εύστοχη αναγνώριση καταστάσεων και σταδιακή ατμοσφαιρική παγίδευση. Ο ίδιος ενσάρκωσε άνετα τον κομψό, αφελή μποέμ. Αριστοκρατική και μετρημένη, κατά τον ρόλο, η Ζωή Ναλμπάντη, με τεχνικές θερμής ερωμένης αλλά και συνειδητοποιημένης γυναίκας, που ξέρει να περιμένει, ύστερα να απαιτεί και τέλος να φεύγει. Οι δυο νεαρές εγκάθετες allumeuses κόρωσαν με τέχνη και λαγνεία τον πόθο του κυρίου (λαϊκότερη η Ιωάννα Πηλιχού και πιο κοριτσίστικη η Στεργία Μιχαήλου). Ομολογώ πως πάλι και πάλι δεν «κατανόησα» τη… σκαληνή, αδέξια ή άτονη υποκριτική και τη δυσάρεστη diction του Νίκου Γεωργάκη (φίλος). Ο Πέρης Μιχαηλίδης όρθωσε μια εκλεκτή ερμηνεία στον υπηρέτη: μπλαζεδισμός, αμφισημία, ύπουλος σχεδιασμός, αρραγής ψευδοτυπολατρεία, δήθεν εκ του ασφαλούς αυστηρότητα, ανενδοίαστη δολιότητα. Ανθολογείται.

Το κοφτό συγγραφικό ύφος υπηρέτησε έξοχα στη μετάφραση η Χριστίνα Μπάμπου-Παγκουρέλη. Σκηνικά (Λαλούλα Χρυσικοπούλου), επιτυχημένη μουσική συνοδεία (Αννα Αναστασίου), ανάλογα φώτα (Παναγιώτης Μανούσης) και ιδίως κοστούμια (Ελένη Δουνδουλάκη), συνήργησαν στο ολέθριο προγραμματικό σκάκι έργου και παράστασης.